تحلیلی بر توسعه یافتگی استان هرمزگان در دو بازه زمانی با تاکید ویژه بر محیط زیست استان(با استفاده از مدل موریس وتکنیک GIS)

شناخت و سعی در برقراری تعادل و توازن منطقی در نظام شبکه شهری از جمله راهبردهای موثر در ساماندهی فضا وتسهیل در فرایند نیل به توسعه پایدارمی باشد . این تحقیق با استفاده از تکنیک طبقه بندی موریس جهت تحلیل سلسله مراتب خدمات و امکانات شهری و محیط زیست در استان هرمزگان و طراحی نقشه های مقایسه ای با استفاده از نرم افزار GIS انجام شده است. هدف از این پژوهش ، پی بردن به فواصل طبقاتی شهرستانهای استان هرمزگان، ارائه راهکار برای کم کردن فاصله طبقاتی و نیل به توسعه پایدار در استان می باشد. این پژوهش ابتدا در سال 1390و با 66 شاخص محیط زیست،آموزشی ،جمعیتی ,اجتماعی-فرهنگی ،اقتصادی ،بهداشت -درمان وزیربنایی-عمرانی انجام شد .سپس برای پی بردن به اینکه آیا در استان پایداری در توسعه وجود داشته است یا خیر ،بعضی شاخص ها را حذف کرده و رتبه بندی بین شهرستان ها را دوباره بررسی کردیم ، نتیجه ای که از این پژوهش به دست آمد این بود که رتبه بندی بین هیچ کدام از شهرستان ها جابه جا نشده است ، و شهر ها در هر2مرحله از لحاظ توسعه یافتگی در یک گروه قرار گرفتند و از یک توسعه یافتگی نسبتا پایداری برخوردارند. حذف متغیرها در چند مرحله وبا شاخص های مختلف انجام شد و باز همین نتیجه به دست آمد. همچنین این بررسی با 59 شاخص مشترک درسال1380 نیز انجام شد که طی یک مقایسه تطبیقی با سال1390،نتایج نشان داد که در سال 90 استان هرمزگان دارای 13شهرستان بوده است( 4شهرستان دراین سال نسبت به سال80 اضافه شده است).که شهرستان بندر عباس توسعه یافته ،دو شهرستان بندرلنگه و میناب نسبتا توسعه یافته و بقیه شهرستانها از مدار توسعه باز مانده اند، در سال 1380 استان هرمزگان دارای 9شهرستان بوده است که نتایج نشان داد شهرستان بندرعباس توسعه یافته ،دو شهرستان بندرلنگه و میناب نسبتا توسعه یافته و بقیه شهرستانها از مدار توسعه باز مانده اند.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، سلسله مراتب ، شاخصهای توسعه ، محیط زیست ، روش موریس ، استان هرمزگان