طراحی چهارچوبی برای آموزش بالینی در محیط درمانگاهی سرپایی برای دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پایه پزشکی مشهد

از آنجا که پژوهشی مدون و همه جانبه در زمینه چهارچوب های آموزشی در آموزش درمانگاهی - سرپایی یافت نشد، پژوهش حاضر با هدف طراحی یک چهارچوب آموزشی با توجه به استاندارد ها، مدل ها و استراتژی های آموزش درمانگاهی-سرپایی در دانشگاه علوم پزشکی مشهد انجام گرفته است. روش بررسی : با توجه به هدف پژوهش، روش تحقیق از نوع تحقیق های کتابخانه ای- میدانی می باشد. نمونه آماری، 9 نفر از اساتید بالینی که دارای حداقل 3 سال سابقه آموزش درمانگاهی و متخصصان در حوزه آموزش علوم پزشکی بودند انتخاب شدند. جهت طراحی چهارچوب آموزشی از دو شاخص اصلی به عنوان مدل و استاندارد استفاده شد. در شاخص استاندارد از مقاله چعباوی زاده و همکاران 1391 استفاده شد. جهت بررسی مدل ها و استراتژی های مناسب برای آموزش درمانگاهی از مدل گانیه استفاده شد. نتایج: چهارچوب طراحی شده از سه بخش کلی ؛ آمادگی برای یادگیری، کسب و عملکرد در یادگیری و انتقال یادگیری تشکیل شده است. هر بخش نیز از زیر مولفه هایی برای ترسیم دقیق تر آموزش درمانگاهی تشکیل شده است. در مجموع، مدل ترسیم شده از نظر اساتید شرکت کننده در این پژوهش یک مدل قابل قبول و قابل اجرا در محیط آموزش درمانگاهی می باشد. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش می تواند به اساتید بر اساس یک چک لیست از پیش آماده و همچنین یک چهارچوب آموزشی طراحی شده بر اساس نظر اساتید و بر پایه گام های مدل گانیه که در آن اهداف و انتظارات در بدو ورود و خروج دانشجو از آموزش درمانگاهی مشخص شده است کمک نماید.

کلیدواژه ها:

آموزش سرپایی ، آموزش بالینی ، مرکز مراقبت های درمانگاهی ، استانداردهای آموزش سرپایی