نقش نوجویی و آسیب پرهیزی در پیش بینی گرایش به رفتارهای پرخطر در دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز

پژوهش ها نشان می دهند که ابعاد سرشت و منش شخصیت در پیش بینی گرایش به رفتارهای پرخطر نقش دارند. لذا، این پژوهش با هدف تعیین نقش نوجویی و آسیب پرهیزی در پیش بینی گرایش به رفتارهای پرخطر صورت گرفت. این پژوهش از نوع توصیفی-همبستگی بود که در راستای آن، 300 دانشجوی دختر و پسر دانشگاه آزاد اسلامی تبریز به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب و پرسشنامه های رفتارهای پرخطر و ابعاد سرشت و منش (TCI-125 ) را تکمیل نمودند. داده ها با استفاده از تحلیل رگرسیون چندگانه (مدل همزمان) تحلیل شد. تحلیل داده ها نشان داد که در بین ابعاد سرشت شخصیت، بعد نوجویی قادر است 0/41 واحد استاندارد (p<0/01, t= 7/08) از گرایش به رفتارهای پرخطر را بطور مثبت و معنی دار تبیین کند، همچنین بعد آسیب پرهیزی قادر است بطور منفی و معنی دار 2/37 واحد استاندارد (P<0/01, t= -2/37) از گرایش به رفتارهای پرخطر را تبیین کند. مبتنی بر یافته ها می توان استنباط نمود که نوجویی موجب روی آوردن فرد به محرک های نو و جدید، بدون در نظر گرفتن پیامدهای آنها شده و در گرایش فرد به رفتارهای پرخطر نقش مستقیم دارد. همچنین، هر چه بعد آسیب پرهیزی در فرد کمتر باشد و به عواقب و خطرات احتمالی کاری که انجام می دهد، کمتر اهمیت دهد، گرایش او به رفتارهای پرخطر بیشتر خواهد بود

کلیدواژه ها:

گرایش به رفتارهای پرخطر ، ابعاد سرشت و منش شخصیت ، نوجویی ، آسیب پرهیزی