کاربست فرهنگ در فرآیند احیای اقتصادی و سامان بخشی فعالیتی بافت های شهری تاریخی

بافت های تاریخی، مکانی برای تجلی فرهنگ و گذر زمان بر شهرها هستند. دستیابی به ابزاری برای احیا و بازگردانی این محدوده ها به چرخه حیات شهری، واجد اهمیت است. اصالت بخشی و ایجاد پویایی در این گونه بافت ها بدون توجه به ابعاد اقتصادی، کاری ابتر و فاقد نتیجه خواهد بود. از همین روی، رویکرد بازآفرینی در ادبیات حفاظت و مرمت شهری، پررنگ ترین گزینه برای مداخله در محدوده های تاریخی است؛ چرا که بازآفرینی به طور اساسی شیوه ای برای معاصرسازی و یکپارچه سازی محیط های تاریخی با موارد جدید، و موفق به لحاظ اقتصادی است. ارتباط میان ابعاد اقتصادی و بازآفرینی شهری در رویکردهای نوین به جریان بازآفرینی که در آن ها از فرهنگ به عنوان عاملی در اصالت بخشی به محیط و نجات اقتصاد شهری یاد می شود، به وضوح قابل تشخیص است. یکی از اصلی ترین رویکردهای حفاظت و مرمت شهری، بازآفرینی فرهنگ-مبنا است که بر اهمیت فرهنگ و صنایع خلاق به عنوان عامل اصلی حرکت گردونه بازآفرینی تاکید می کند. در این مقاله، هدف تدوین خطوط راهنما و ضوابطی برای کنترل و مدیریت فعالیت ها در بافت های تاریخی است که اصول بازآفرینی فرهنگ مبنا را دستمایه قرار داده، و از این مسیر پای در راه شکوفایی اقتصاد شهری و احیای بافت های تاریخی می نهد. به این منظور با به کارگیری روش تحقیق توصیفی و تحلیلی، به توصیف پدیده بازآفرینی فرهنگ-مبنا و ساز و کار آن در جریان حفاظت و مرمت شهری پرداخته و به کمک یافته های حاصل از این مرحله به تدوین مجموعه ضوابط برای کنترل فعالیت ها در بخشی از بافت تاریخی شهر شیراز می پردازد.

کلیدواژه ها:

بازآفرینی شهری ، بازآفرینی فرهنگ-مبنا ، بافت تاریخی ، صنایع خلاق ، شیراز