واکاوی ابعاد پایداری در قلمرو های فضایی در طراحی مجموعه های مسکونی

قلمروهای فضایی در مجموعه های مسکونی، به عنوان یکی از ارزشمندترین مهره های وجودی کالبدی- فرهنگی هر اجتماع، نقشی مانا در بدنه و هویت جهانی و جایگاه ارزشی و در نتیجه تعالی جامعه ایفا می کند. این واکاوی با تمرکز بر ارتقاء کیفی و باززنده سازی فضاهای فوق، معطوف به ابعاد پایداری، موضوع این پژوهش است. بررسی های میدانی این مجموعه ها حاکی از بی توجهی به اصول و مبانی اولیه معماری در ابعاد انسانی و شخصی، فضاهای جمعی و نیازهای والاتری چون حس تعلق به مکان، عزت نفس، خود شکوفایی و یا نیاز های شناختی و زیبایی شناسی است.هدف این پژوهش، واکاوی معیارهای وضع موجود و بازنگری طراحی محیطی- کالبدی این فضاها، با تکیه بر مفاهیمی چون قلمرو و فضای خصوصی، نیمه خصوصی و عمومی، توجه به نیازها، تمایلات و فرهنگ افراد، برای نیل به سوی تدارک محیط ها و فضاهای کارآمدتر و سرزنده تر است؛ فضایی برای زندگی با کیفیت مطلوب محیطی و نه فقط حداقل امکانات برای زیستن، که در آن تنوع انسان ها و نیازهایشان نادیده گرفته می شود.این پژوهش توصیفی و از نوع پیمایشی است که بررسی فرضیات با استفاده از روش همبستگی- رابطه ای به همراه مشاهده میدانی و تحلیل وضع موجود-به شیوه غیر مداخله گرانه- بر اساس معیارهای منتج از بررسی تفکرات نظریه پردازان صورت گرفته است

کلیدواژه ها:

ادراک محیطی ، مجتمع مسکونی ، پایداری ، قرارگاه رفتاری