بررسی مشارکت و جایگاه آن در تحقق پذیری طرحهای احیاء بافتهای با ارزش تاریخی

بافتهای تاریخی هسته و کانون اولیه شکل گیری شهرها و قلب تپنده آنها میباشند. این بافتها گنجینههایی از خاطرات جمعی و شیوههای زیستن گذشتگان را در خود حفظ کرده اند؛ لیکن در حال حاضر با مشکلات بسیاری دست به گریبان هستندکه موجودیت و حیات آنها را تهدید میکند، از این رو مداخله هر چه سریع تر در این بافتها به منظور احیا و افزایش کیفیت زندگی در آنها لازم و ضروری است، اما نکته مهم این است که هر گونه مداخله در بافتهای با ارزش تاریخی، مداخله در زندگی ساکنین آنها است. ارزش این بافتها، تنها در عناصر کالبدی و ارزشهای معماری خلاصه نمیشود، بلکه آن چه در این میان اهمیت بیشتری دارد، روح زندگی و فعالیت است که نیازمند احیا میباشد. این مقاله به دنبال آن است تا ضمن تبیین نقش شهروندان که عناصر اصلی سازنده هویت بافتهای تاریخی هستند، ضرورتها، منافع، معایب مشارکت و نیز با بررسی اجمالی نظریات مشارکت به ارائه راهبردهای کلی جهت تقویت نقش مشارکت شهروندان در تحقق پذیری طرحهای احیا بافتهای با ارزش تاریخی بپردازد. در این راستا بر مبنای پژوهش توصیفی-تحلیلی و بر پایه تجربیات و پژوهشهایی که در زمان حاضر پیرامون مشارکت به ویژه در بافتهای تاریخی مطرح گردیده، به تحلیل نمونههای موفق داخلی و جهانی به منظور دستیابی به راهبردهای عملی، پرداخته شده است. نتایج این پژوهش نشان دهنده این است که روند مشارکتی موفق در طرحهای مربوط به بافت میباید، روندی سلسله مند و پویا باشد و به خوبی از قابلیتها و فرصتهای بافت در جهت پیشبرد طرحهای احیاء بهره جوید. لذا تحقق پذیری این روند از طریق دخیل نمودن مردم در فرایند مشارکت و در نتیجه حفظ و نگهداری بافت با ارزش تاریخی، توسط اهالی امکانپذیر است که این نوع مشارکت تاثیرات زیادی نیز بر اهداف پروژه، پذیرش آن از سوی مردم، کیفیت اجرا و هزینه طرح خواهد داشت.

کلیدواژه ها:

مشارکت ، طرحهای احیا ، بافت تاریخی ، تحقق پذیری