بررسی و ارزیابی هویت ایرانی اسلامی در بافت قدیم و جدید محلات تهران نمونه موردی :محله های فرحزاد ده ونک

هویت هر ملت در معماری و فرهنگ آن کشور و شهر و حتی محله آن ملت نهفته است . امروزه محله ها از نوعی بی هویتی رنج می برند که بیان گرآن است که باید با معماری به مثابه امری فرهنگی مواجه شد و باید دانست که هر امر فرهنگی مراحل و مراتبی دارد که باید طی شود . یکی از ویژگیهای کهن شهرهای ایرانی وجود محلات شهری دارای وحدت از حیث کالبدی ، فضایی و برخورداری از استقلال نسبی از نظر عملکردی بوده که گروهی متجانس از مردم را در خود جای می داده است . محله به عنوان ی ی از مهم ترین عوامل هویت ساز شهری در گذشته ایران ، محیطی مطلوب را برای شهروندان فراهم می ساخت ، اما شهر نشینی دوران جدید آغاز مرحله ای است که در آن فلسفه و فرهنگ حیات بشری دستخوش تغییرات وسیع شده و متعاقب آن هنجارها ، ارزش ها و الگوهای مناسب با زندگی صنعتی و تجاری گسترش پیدا کرده است . با این حال در بررسی سیر این پژوهش که به روش تحقیق تاریخی توصیفی و مطالعه موردی انجام شده است ، فرایند هویت محله ای را از گذشته تا امروز ردیابی کرده و با استناد به منابع علمی و متون اسلامی به شناخت معیارهای هویت ایرانی اسلامی شهرها و بخصوص محلات شهری که شامل : وحدت در کثرت ، سلسله مراتب ، حجاب و حریم ، احتراز از کبر و جلوه گری ، تعادل و هماهنگی ، خود کفایی و مرکزیت حول عناصر مذهبی می باشد ، پرداخته شده است . این معیارها در دو محله بافت قدیم و جدید تهران فرحزاد ده ونک مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته و در پایان مقایسه ی دو محله ی فوق الذکر بر اساس این معیارها نشان می دهد ، محله های قدیم دارای ارزش های هویتی بالاتری نسبت به محله های جدید می باشد

کلیدواژه ها:

هویت ، هویت فرهنگی ، هویت ایرانی اسلامی ، بافت قدیم ، بافت جدید