نقش الگوهای پایداری اجتماعی در ایجاد پایداری غیر کالبدی در معماری

در سالهای پس از جنگ جهانی دوم آثار اشتباهات بشر که همانند قتل و کشتار و ویرانی شهرها به طور ملموس دیدنی نبودند، کم کم آشکارگردید؛ ولی این بار زندگی در کره خاکی را تهدید می کردند.از این رو برای رفع نیازهای مذکور توسعه پایدار در ابعاد مختلف،منجر به شکل گیری رویاردهای مختلفی از جمله رویکرد اجتماعی گردید. از آنجاکه پایداری اجتماعی تا حد زیادی از حوزه ی علوم تجربی به دور است و بیشتر با موضوعات مربوط به انسان و جامعه پیوند دارد، طراحی معماری می تواند پاسخ دهنده خوبی برای رفع نیازهای اجتماعی در رویکردهای توسعه پایدار باشد. پایداری اجتماعی در معماری، پایداری غیرکالبدی محسوب می گردد. و در پی آن می توان فضایی سازگار با فرهنگ، رفتارها و روش زندگی ان ان برای حداکثر زمان ممکن را فراهم آورد. در نهایت پایداری اجتماعی بر گرفته از ایدئولوژی افراد جامعه و محدوده ی جغرافیایی و پیرامون زندگی آنهاست ، با توجه به این ایدئولوژیک که در طول زمان های مختلف شال گرفته است، می توان فضایی در جهت جلب توجه و احساس تعلق خاطر برای افراد استفاده کننده خلق کرد. این پژوهش با توجه به بررسی چند نمونه از مکان های عمومی موفق و سازگار با ارزش های پایداری اجتماعی در معماری ایرانی و مطالعات گ ترده بر روی فضاهای معماری ایرانی و بررسی نتایج حاصل از پرسشنامه های پر شده توسط بازدیدکنندگان موزه ها، به شرح و پیشنهاد راهاارهایی برای ایجاد حس هویت و تعلق خاطر به فضا، ایجاد حس مشارکت، پرهیز از یانواختی، برانگیختن رفتارهای دوستانه و یاری دهنده، وجود فرصت های فرهنگی، فراغتی و ورزشی پرداخته شده است.راهکارها و استراتژی های متعددی در این مقاله در طراحی معماری فضاها با هدف دستیابی به فضایی پایدار به جهت رفع نیازهای انسانی پیشنهاد گردیده است.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، پایداری اجتماعی ، معماری پایدار ، کیفیت فضایی ، الگوهای رفتاری