سامان سبکهای معماری نسبت به سخن مسلط فلسفی در عصر پسامدرن

متافیزیک برآمده از ایدوس افلاطون، با همراهی تئولوژی منتج از آموزهی عالمی دیگر، همواره آدمی را به اندیشیدن پیرامون ابدیت، در راستای نیل به معنای زیستن، دعوت نموده است. بعدها، فردریش نیچه، دیدگاه پیشین را ناشی از نفی زندگی، و سرآغاز نیهیلیسم بیان میدارد، و نشان میدهد که باور به جهان فرامحسوس، عبث است. با انکار حقیقت استعلایی، بشر جه ت تاب آوردن موقعیت مشوش وجودیاش، دستآویز مطمئن دیگری نیافته است. گفتمان امروز، بر خلاف سلف قبلی خود که از تکهپاره شدن انسان و جهان، و فرورفتن همهچیز در آشوب، با هراس یاد میکرد، به ستایش تنوع، و نسبیگرایی میپردازد. در دوران پسامدرنیته، زمانهی راهحلی واحد ازبرای همگان بهسر آمده است، و دیگر نمیتوان بهشیوهی ایقانی عقلباوران، و بسیاری از مارکسیستها و جزماندیشان دینی، از درمانی یکه که بهکار تمامی دردها آید، بحث نمود. نقادی پستمدرن که میانهای با محافظهکاری ندارد و انباشت تجربه و خرد سرکوبگر گذشته را برنمیتابد، در مهمترین ابعاد خود، پیشروست نه سنتگرا، و تنها به تصویرگری دنیای تیرهوتار نمیپردازد، بل حاجت به تأمل بهقسمی دگر را پیش کشیده، و با کاربست اصل چندگانگی فرهنگی، بر راههایی تازه در زندگی روزمره پرتو میافکند. در عصر سنتی، جهتگیری غایی آدمی، که معنای نهایی را در واجبالوجود میجست، بهسمت آسمان بود؛ انسا ن مدرن اما، به سرپنجهی خودمحوری میخواست گره از راز هستی بگشاید؛ و بشر اکنون، روی بهسوی متعینی نداشته و با گزینشهای گونهگونی روبهروست، و با انتخاباش، دلیل واپسین ادامه دادن را در ذهن میآورد. هنرهای کارکردگرای شهرسازی و معماری، در آفرینش سخن پسانوگرا، نقشی شگرف ایفا نمودهاند. گزارش حاضر، با در خاطر داشتن خطر درافتادن در عرصهی کلیسازیTotalization امید دارد بهتأیید تحلیلهای مستدل، حل معما نموده و اسراری چند را درباب ابتنا یا عدمابتنای معماری بر فلسفه در دوران موسوم به پسامدرن، هویدا سازد

کلیدواژه ها:

پستمدرنیته ، معماری پسانوگرا ، هیچانگاری ، متافیزیک حضور ، بنفکنی