تبیین جایگاه زمینه گرایی در طراحی معماری دیروز و معماری پایدار امروز

طبیعت این سرچشمه زندگی ازبدوحیات انسان سخاوتمندانه درخدمتش بوده است و انسانها همیشه توانسته اند بدون هیچ قیدوشرطی ازمنابع سرشارطبیعت بهره ببرند ولی مروزه با رشد بی رویه ی شهرها و ساخت وس ازهای ناهمگون و نامتناسب با زمینه انسان به نابود کردن مواهب و منابع طبیعی پرداخته و زمین را الوده ساخته است برهمین اساس یکی ازمباحث اخیر مطرح درمعماری پایداری و به تبع آن طراحی مطابق با محیط است هدف معماری پایدار ایجادتعادلی سامزان یافته بین طبیعت موجودات زنده و محیط مصنوع است لذا رسیدن به معماری پایدار میسر نمی گردد مگر باتاکید برزمینه گرایی زمینه گرایی به عنوان یک رویکرد کل نگر درمعماری برزمین مداری و پیوند محیط با فضا تاکید داردو ساختمان به عنوان عنصری هماهنگ دربستر محیط زیست شکل میگیرد و درمعماری سنتی ایران نیز این معمرای جایگاهی ویژه داشته و با حداقل دخل و تصرف درمحیط و بابهره گیری ازویژگیهای بستر خود پاسخ مناسبی به زندگی مادی و معنوی مدرمان این سرزمین و حداکثر بهره مندی را برایشان فراهم آورده است لذا دراین مقاله باروش توصیفی تحلیلی مبتنی برمطالعات کتابخانه ای علاوه برتاکید برضرورت برقراری تعامل میان معماری و زمینه نقش و جایگاه زمینه گرایی درساختار بناهای سنتی ایران بیان و اهمیت و تاثیر این اصل به عنوان یکی ازاصول طراحی معماری پایدار درحیطه پایداری محیط امروزی مشخص و بررسی شده است

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، معماری پایدار ، زمینه ، معماری سنتی ایران