ادراک شاخصه های شفابخشی محیطهای طبیعی و کاربرد آن درطراحی محیط انسان ساخت

با صنعتی شدن دنیای امروز و کاهش حضور طبیعت در محیط های زندگی،فشارات و تنش های عصبی معنا و مفهوم یافته است.به دلیل وجود تمایلات ذاتی بین انسان و طبیعت،حضور در محیط های طبیعی باعث تسکین و آرامش و در مواردی باعث شفابخشی افراد می شود. لذا در چند دهه اخیر ارتباط محیط های طبیعی با کیفیات زندگی مورد توجه بوده و در آن میان رابطه بین سلامت روان و عناصر طبیعی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. هدف از این تحقیق بررسی نحوه ادراک شفابخشی محیط های طبیعی و نحوه به کارگیری آن در طراحی محیط های مصنوع می باشد . بنابراین این تحقیق درصدد پاسخگویی به این سوال است که نقش و کارکرد مولفه های شفابخش محیط های طبیعی در ادراک محیط مصنوع چیست و چگونه تحقق می یابد؟ درراستای پاسخگویی به این سوال، این تحقیق در گام اول مولفه های شفابخشی طبیعت را از ادبیات بررسی می کند سپس در گام دوم این شاخصه ها با توجه به نظریات ترجیحات محیطی و نظریات مکان دسته بندی شده و در گام سوم سطوح مختلف ادراک محیط مورد واکاوی قرار می گیرد و در گام نهایی به تحلیل نقش و کارکرد مولفه های شفابخشی محیط های طبیعیدر ادراک محیط مصنوع می پردازد. نتایج این تحقیق نشان می دهد که شاخصه های شفا بخشی با چگونگی ادراک افراد از محیط در ارتباط است که این شاخصه ها از طریق ادراک محیط، سپس معنای مکان و ترجیحات محیطی بر افراد تاثیر گذار است که سبب کاهش تاثیرعوامل تنش زا ی محیط در افراد می شود و در نتیجه قابلیت احیاگری محیطی باعث ایجاد آرامش روحی روانی در فرد می گردد. دستاورد نهایی تحقیق نحوه ادراک افراد از محیط های شفابخش، می باشد که از این طریق معماران و معماران منظربا آگاهی از نقش متقابل مولفه های شفابخش در ادراک محیط به خلق فضاهایی دست یابند که در سلامت روان کاربران نقش بسزایی ایفا کند

کلیدواژه ها:

محیطهای بازسازنده ، ادراک محیط ، سلامت روان ، عناصرطبیعی ، عناصرشفابخش