توسعه پایدار شهری بارویکرد رابطه نمادین انسان و محیط

توسعه پایدار وتوسعه پایدار شهری طی دهه های اخیر به تدریج به الگوواره ی نوین در ادبیات نظری وعلمی رایج در باب توسعه وبرنامه ریزی شهری تبدیل شده است.این الگوواره اگر چه ناظر به برداشت ها وتفسیر های گوناگون است؛اما در مجموعبر پایداری واستمرار توسعه برای همگان ونسل های آینده طی زمان وبر همه جانبه نگری ابعاد پیچیده ی اقتصادی ،اجتماعی وزیست محیطی فرآیند توسعه در سطح یک کشور یا شهر تأکیددارد.رابطه نمادین انسان ومحیط به معنای ادراک ذهنی مردم از محیط و احساسات کم و بیش آگاهانه آنها از محیط خود است ، به طوری که فهم و احساس فرد با زمینه معنایی محیط پیوند خورده ویکپارچه می شود . در این میان ،توجه به عوامل موثر بر رابطه نمادین انسان ومحیط نقش مؤثری در توسعه پایدار شهری خواهدداشت ،روش تحقیق این مقاله توصیفی ،ذیل پژوهش های کیفی می باشد وکیفیت شاخص تحقیق ، فهم ودرک نمادها، از یک طرف و موئلفه های معماری پایدار وشاخص های توسعه پایدار از طرف دیگر می باشد. در این مقاله با استفاده از روش مرور متون و با رویکردی تحلیلی به بررسی مسأله توسعه ی پایدار شهری ، مفاهیم و تعاریف توسعه پایدار ، وگره خوردن آن در قابلیت های نمادین محیط وشایستگی های انسان در این زمینه پرداخته شده است

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، نماد ، انسان ومحیط