جایگاه ارزیابی پس از اسکان P.O.E. در ارتقای کیفیتی معماری ساختمانهای آینده با تأکید بر معماری فضاهای آموزشی

مدل سنتی فرایند طراحی معماری، فرایندی است خطی، متشکل از مراحل: شناخت، طراحی، اجرا، بهرهبرداری و تخریب. مرحله ارزیابی پس از بهرهبرداری، که آخرین مرحله از فرایند آرمانی طراحی معماری است و یشینه آن به دهه 05 میلادی می رسد، در ایران مورد بیتوجهی قرار گرفتهاست و همین امر، موجب عدم رضایت کاربران از ساختمان، هدر رفت سرمایه و تغییر روحیه و رفتار افراد می گردد، روانشناسی محیط با میزان رضایتمندی کاربران از مییب رابطه ای تنگاتنگ دارد و همین امر یوندی ناگسستنی بین روانشناسی مییب و ارزیابی پس ازاسکان برقرار کرده است، لذا، به بررسی ارزیابی ز از اسکان و نیوه عملکرد آن، که سبب اف ایش کارایی ساختمان و رضایتمندی کاربران است می پردازیم ارزیابی پس از اسکان در یک نمونه موردی فضاهای آموزشی نشان می دهد، متغیرهایی که در گروههای کیفیت فضایی، راحتهی فضایی، آسایش فضاییدراولویت هستند. معمارانی که استفاده از این مرحله را مورد توجه قرارداده اند، با شناخت نقاط ضعف و قوت ساختمانها و عدم تکرار اشتباهات درطراحیهای آینده و همچنین ارتقای نقاط قوت طراحی، باعث یشرفت معماری و اف ایش رضایتمندی کاربران شدهاند. از آنجا که ارزیابی پس از اسکان، آموختن از ساختمانها است، معماران در ایران نی این مرحله از فرایند طراحی آرمانی را مورد توجه قرار داده و سطح کیفی معماری امروز ایران ارتقا پیدا خواهد کرد

کلیدواژه ها:

ارزیابی پس از بهرهبرداری ، روانشناسی محیط ، محیط آموزشی ، راحتی فضا ، صرفه جویی در مصرف انرژی