شناخت عناصر پایداری در معماری گذشته ایران و امکان سنجی استفاده در معماری معاصر

ایران کشوری است با قدمت تاریخی و تمدنی پرشکوه و آثاری سرشار از علم و فرهنگ و هنر و همان گونه که می خوانیم: فقط 10 کشوردارای سابقه تاریخی بیش از هزار سال هستند و از این 10 کشور نیز ایران، یونان، مصر و روم تاریخی چند هزار ساله دارند. (دربندی،سید( محمدرضا، 1392).با توجه به قدمت بلند ایران، وجود اقلیم های مختلف در سرتاسر آن و ماندگاری بسیاری از بناهای تاریخی در گوشه و کنار این مرز و بوم ازدیرباز تاکنون، این نظر درست می نماید که اصولی فکر شده در ساخت برخی از بناها و آثار تاریخی ایران به کار رفته است. پایداری این آثار نه تنهادر ظاهر بلکه در اصول و همگرایی آن ها با طبیعت است.معماری ایران امروزه به دلیل انبوه سازی و ورود معماری فرهنگ های مختلف که بعضی از آن ها ناسازگار با اقلیم و بوم ما هستند و یا واردشدن ناقص آن ها و عدم تطبیق آن با شرایط فرهنگی و اقلیمی ایران از معماری اصیل ایرانی که می توانست با نیاز روز پیشرفت کند و خود را باشرایط و تکنولوژی های امروز ما تطبیق بدهد فرسخ ها فاصله گرفته است.در این مقاله قصد داریم تا علاوه بر یادآوری عناصر مفید و سازنده ی معماری گذشته ایران که سبب می شود این معماری را معماری پایداربنامیم و اشاره به برخی از موارد موثر دیگر که امروزه فاکتورهای قابل توجهی در ایجاد معماری پایدار هستند، اختصاصا به سهم به سزای برخی ازعناصر پایداری معماری ایرانی مانند بادگیر که امروزه به بهترین وجه قابلیت استفاده در بناهای زمان حال را داراست اشاره و راه کارهایی برایکاربرد آن عناصر ارایه نماییم تا نشانی باشد از پایداری معماری ایرانی از گذشته تا به حال.

کلیدواژه ها:

معماری ایرانی ، معماری پایدار ، معماری سبز ، عناصر پایداری ، ساختمان های پایدار