نگاهی جامعه شناختی به آموزش و درمان افراد نابینا و کم بینا

یکی از بارزترین گروه های دارای ناتوانی، معلولین نابینا و کمبینا هستند. با توجه به افزایش تعداد این افراد در جامعه و عدم وجود درمان قطعی برای افزایش بینایی لازم است که برای ارتقا بخشی به کیفیت زندگی و کسب مهارت های اجتماعی این افراد در زمینه آموزش تدابیرویژه ای اتخاذ گردد تا این افراد علاوه بر پذیرش ناتوانی خود مانند سایر افراد جامعه فرصت شکوفایی استعدادها و توانایی های خود را پیدا کنند .به همین منظور در این مقاله با روش توصیفی و اسنادی و با استفاده از نظریات مختلف به تحلیل مسایل آموزشی افراد نابینا و کمبینا و اثرات و پیامد آن می پردازیم. نتایج تحقیق نشان میدهد که با بهره گیری از روش ها و تکنیک های جدید آموزشی میتوان با آموزش و تقویت سایر حواس این افراد در کنار افزایش احساس اعتماد به نفس و جبران ناتوانی نابینایی و کم بینایی ،شاهد شکل گیری جامعه ای پویا با مشارکت همه افراد و در نهایت توسعه انسانی بود

کلیدواژه ها:

افراد نابینا و کم بینا ، کیفیت زندگی ، مهارت های اجتماعی ، اعتماد به نفس ، توسعه انسانی