بررسی اهمیت سیستم کشت مخلوط در بهره وری منابع در مناطق خشک و نیمه خشک

در چند دهه گذشته افزایش سرعت رشد جمعیت و صنعتی شدن کشاورزی سبب افزایش سیستم های تک کشتی شده است. استفاده از سیستم های کشاورزی صنعتی علیرغم دستیابی به تولید زیادتر باعث وارد آمدن خسارات جبران ناپذیری به اکوسیستم های طبیعی و منابع آب و خاک گردیده و پایداری اکوسیستم را در معرض خطر قرار داده است. به عنوان یکی از راهکارهای افزایش محصول و استفاده بهینه از آب و خاک می توان به کشت مخلوط اشاره نمود. کشت مخلوط در زمان کوتاه تری زمین را می پوشاند و علف هرز را خفه می نماید و باعث کاهش آن می گردد. اختلاف ارتفاع در اجزای کشت مخلوط سبب می گردد گیاهی که ارتفاع کمتری دارد از مضرات نور مستقیم آفتاب مصون بماند. در الگوهای رایج کشت در ایران تاریخ کاشت محصولات بهاره معمولا با زمان پر شدن دانه در گونه های پاییزه منطبق است. هم زمانی دوره های حساس از نظر آبیاری در این گونه ها به دلیل محدودیت منابع آبی مشکلاتی را ایجاد می کند. به نظر می رسد که طراحی کشت های مخلوط تاخیری راه حل مناسبی برای غلبه بر این مشکل و افزایش بهره وری منابع باشد. بدین ترتیب با توجه به ویژگی های کارکردی کشت مخلوط و بهره گیری از آنها راهکارهای مناسبی برای افزایش بهره وری منابع در مناطق خشک و نیمه خشک فراهم سازد

کلیدواژه ها:

بهره وری ، تک کشتی ، علف هرز ، کشت مخلوط