مروری بر اهمیت ورزش از دیدگاه طب ایرانی

مقدمه: درعصر حاضر ورزش به عنوان ضرورتی اجتناب ناپذیر برای سلامت بدن و سلامت روان ، مورد توجه قرار گرفته است و نتایج مثبت آن برای تمام گروه های سنی در مطالعات متعدد ثابت شده است. درطب سنتی ایران نیز ورزش در حفظ تندرستی و سلامت افراد، نقش منحصر بفردی دارد وحتی بر کلیه تدابیر حفظ سلامتی نیز برتری دارد و برای هر فرد با توجه به وضعیت مزاج و سن و جنس و دیگر عوامل وابسته، ورزشی متناسب پیشنهاد گردیده تا بهترین نتیجه حاصل شود روش بررسی: در این مقاله که مطالعه ای مروری پژوهشی است، کتب مرجع طب ایرانی بخصوص کتاب های خلاصه الحکمه، قانون، ذخیره خوارزم شاهى، خفى علائى، یادگار و مفرح القلوب مورد بررسی قرارگرفت و اطلاعات لازم استخراج شده و بازنویسی شد. نتایج وبحث: ورزش را در طب سنتی ریاضت گویند و آن حرکتی است ارادی که سبب تنفس سریع وعمیق می گردد و اگر به اعتدال انجام گیرد باعث حفظ بدن از سومزاجها وبیماری ها میگردد. سبب اینکه ورزش امری ضروری شمرده شده است، اینست که هیج غذایی یافت نمیشود که تمام وکمال در بدن هضم شود و ناچارا بعد از هضم، فضولات باقی می ماند وبه مرور زمان این فضولات به سبب کمیت ویا کیفیت در بدن ایجاد بیماری وعفونت وتب میکنند، پس بهترین کار اینست که با ورزش، آن را دفع کنند و چون ورزش حرارت غریزی را برمی افروزاند، بزرگترین اصل در تدبیر حفظ سلامتی است و هر گاه حرارت غریزى تازه گردد، غذا بهتر هضم می شود و اندام ها استحکام می یابند و همه نیروهای بدن، تقویت می گردد و فضولات تحلیل می پذیرند. بهترین زمان ورزش وقتی است که غذا هضم شده باشد و اجابت مزاج صورت گرفته باشد. هرگاه در حین ورزش،خستگی پدید آمد و ریزش عرق شروع شد، باید دست از ورزش کشید، همچنین ورزش کردن در حالت گرسنگی، برای بدن زیان دارد. نتیجه گیری: ورزش به طریق اعتدال و در وقت و مقدار شایسته وکافی، بزرگترین اصل در تدبیر حفظ سلامتی است و باعث حفظ بدن از سومزاجها وبیماری ها میگردد.

کلیدواژه ها:

ورزش ، ریاضت ، طب ایرانی