نفوذ یا عدم نفوذ شرط ضمن عقد طلاق توافقی به عنوان تنها راه طلاق

خانواده به عنوان هسته اصلی جامعه و به عنوان یک نهاد تقویت کننده مسئولیت پذیری تمدن امروز بشری در بعد انسانی و فرهنگی آن محسوب می شود. حسن خلق و سازش تضمین کننده بقاء و دوام این نهاد مقدس، در جلوگیری از گسست و پایداری وماندگاری آن نقش اساسی و محوری ایفاء می کند. در صورت عدم امکان سازش و تفاهم میان طرفین گاهی موجبات از هم متلاشی شدن این پیوند اجتماعی پدید می آید . به همین دلیل در حقوق عرفی دنیا طلاق توافقی امری مرسوم و پذیرفته شده در نظام های حقوقی مختلف است. از طرفی طلاق توافقی منطقی ترین راه حل در زمان عدم امکان ادامه زندگی مشترک بین زوجین است و از طرف دیگر قانونگذار حقوق مدنی در بخش حقوق خانواده بنابر مصلحت اجتماعی و اندیشه متعارف عقلاء مواردی را پیش بینی کرده است که از موجبات طلاق محسوب می شود و شارع مقدس و مقنن در حقوق ایران آن را پذیرفته اند. آنچه در این مقاله مورد بررسی قرار می گیرد این است که امکان اینکه طلاق توافقی به عنوان تنها راه طلاق در شروط ضمن عقد لحاظ گردد و طرفین سایر اختیارات و حقوق خود رابطور صریح یا ضمنی از خود سلب نموده و حقوق قانونی خود را اسقاط کنند وجود دارد یا اینکه این امر ممکن نبوده و طرفین قانونا و طبق اصول منبعث از شرع نمی توانند صرفا طلاق توافقی را به عنوان یک شرط منحصر و نافی سایر حقوق مشروع موجب طلاق در ضمن عقد نکاح شرط کنند. به عبارت دیگر در این مقاله نفوذ یا عدم نفوذ شرط ضمن عقد طلاق توافقی به عنوان تنها راه طلاق در عقد نکاح مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد. مشروعیت یا عدم مشروعیت چنین شرطی در ضمن عقد نکاح در حالتی که بطور صریح یا ضمنی باشد متفاوت بوده و حالت صریح مورد پذیرش است

کلیدواژه ها:

طلاق توافقی ، شرط ضمن عقد ، نفوذ