مولانا و حافظه فرهنگی مطالعه موردی مثنوی نی نامه

چکیده مولانا جلال الدین رومی جزء میراث فرھنگی جھانی به شمار می رود که گنجینه ای از فھم و بیان، ادراک و اشتیاق، یعنی ظرفیت ھای والا و وسیع انسانی را به نمایش در می آورد. آثار مولانا در حافظه فرھنگی فارسی زبانان جایگاه ویژه و قابل توجھی دارد. مساله مھم در این مقال، بدل شدن محتواھای کھن حافظه فرھنگی به حافظه ذخیره ای است. در حافظه ذخیره ای بخش ھایی از محتوای حافظه فرھنگی که کابرد روزآمد ندارند ذخیره می شوند. باز تامل و اندیشیدن دوباره به محتواھای ھویت ساز و معنا آفرین که به زبان کھن بیان شده و یا از فرط تکرار و عادت، معنا ھای جدید در نیافته است، وظیفه مھم و حیاتی برای ھویت سازی تلقی می شود. در این مقاله برمفھوم اشتیاق و مفھوم والایش در مثنوی نی نامه مولانا تاکید می شود.

کلیدواژه ها:

حافظه فرھنگی ، حافظه ذخیره ای ، حافظه کاربردی ، والایش