سازه های چوبی، سازه های بومی پایدار

ساختار معماری مناطق شمال ایران، با توجه به اقلیم خاص این منطقه نسبت به مناطق دیگر متمایز است. به دلیل فراوانی چوب در این خطه، از چوب بهعنوان مصالح اصلی در ساخت بناهای سنتی و بومی استفاده شده است. ویژگی های منحصر به فرد سازه های چوبی علاوه بر مقاومت بالا در برابر کشش،فشار، زمین لرزه و انعطاف پذیری بالا، ... و نحوه اتصالات آن منجر به ماندگاری آنها در طول سالیان شده است و با توجه به قرارگیری ایران در منطقهزلزله خیز که مناطق شمالی هم از خطرات ناشی از آن مصون نیستند، این پژوهش به دنبال پاسخگویی به این سوالات میباشد که: آیا نحوه اتصالاتچوبها تاثیری در پایداری آنها خواهد داشت؟ و چه عوامل دیگری در ایستایی بناهای چوبی موثر میباشد؟ پژوهشگران گذشته بیشتر به ویژگی هایمعماری این مناطق اشاره داشته اند و کمتر به نحوه اتصالات سازه های چوبی پرداخته اند و این مقاله با انجام مطالعات کتابخانهای و میدانی، به بررسیویژگی های سازه های چوبی مناطق شمالی به خصوص منطقه گیلان پرداخته و به بررسی روش های مختلف برای پایدارکردن این سازه ها می پردازد. هدفاز این بررسی شناخت تکنیک ساخت سازه های چوبی این منطقه و عوامل پایداری این بناها در برابر زمین لرزه می باشد. با بررسی های انجام شده،آشکار شد که نحوه اتصالات چوب ها به یکدیگر می تواند تاثیر بسزایی در پایداری و مقاوم سازی سازه های چوبی سنتی داشته باشد.

کلیدواژه ها:

سازه های چوبی منطقه گیلان ، نحوه اتصالات ، زمین لرزه ، پایداری