بررسی رابطه سبک تفکر و خودتنظیمی بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان منطقه 2 آموزش و پرورش شهر تهران

پژوهش حاضر با موضوع بررسی رابطه بین سبک های تفکر و خودتنظیمی بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دختر منطقه 2 آموزش و پرورش شهر تهران و با هدف تعیین رابطه بین سبک تفکر و خودتنظیمی با پیشرفت تحصیلی دانش آموزان با فرض وجود رابطه بین متغیر های ذکر شده انجام شد. نمونه شامل 100 دانش آموز دختر که به شیوه تصادفی خوشه ای چند مرحله ای از بین 4 مدرسه انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری عبارت است از پرسشنامه سبک تفکر استنبرگ و واگنر، پرسش نامه خود تنظیمی زیمرمن و پونز و معدل سال قبل دانش آموزان به عنوان عملکرد پیشرفت تحصیلی مدد گرفته شد. همچنین برای تحلیل داده ها از روش همبستگی و تحلیل رگرسیون گام به گام استفاده شد. طبق یافته های به دست آمده بین میزان خودتنظیمی دانش آموزان و پیشرفت تحصیلی آنان ارتباط معناداری مشاهده نگردید و در رابطه با سبک های تفکر در دانش آموزان و میزان ارتباط هر یک از انواع این سبک ها با پیشرفت تحصیلی آنان نتایج بدین صورت بود که قویترین ارتباط بین سبک تفکر جزیی (با ضریب تعیین 0/621) و پیشرفت تحصیلی وجود داشت و بعد از آن بترتیب اولویت سبک تفکر محافظه کار (با ضریب تعیین 0/405)، سبک تفکر کلی (با ضریب تعبین 0/366)، سبک تفکر سلسله مراتبی (با ضریب تعیین 0/364)، سبک تفکر بیرونی (با ضریب تعیین 0/303)، سبک تفکر درونی (با ضریب تعیین 0/30)، سبک تفکر قانونی (با ضریب تعیین 0/261)، سبک تفکر اجرایی (با ضریب تعیین 0/124)

کلیدواژه ها:

سبک تفکر ، خود تنظیمی ، پیشرفت تحصیلی