تاثیر آموزش مهارت های مثبت اندیشی بر رضایت زناشویی

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر آموزش مهارت های مثبت اندیشی بر رضایت زناشویی بود. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه دانشجویان زن متاهل دانشگاه پیام نور مشهد در سال تحصیلی 1396-1397 بود. نمونه آماری 32 نفر از این افراد بود که به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب و به تصادف در دو گروه آزمایشی و گواه گمارده شد. هر دو گروه ابتدا پرسشنامه های رضایت زناشویی را تکمیل کردند. سپس گروه آزمایشی در جلسات مثبت اندیشی شرکت کرد و گروه گواه در این مدت آموزشی دریافت نکرد. در پایان هر دو روه مجددا پرسشنامه ها را تکمیل و اطلاعات به دست آمده تحلیل شد. میانگین بعد جذب در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه به طور معناداری کاهش یافته است. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که میانگین نمرات رضایت زناشویی در گروه آزمایشی نسبت به گروه گواه به طور معناداری افزایش یافته است. بین دو گروه آزمایش و گواه از نظر ابعاد رضایت زناشویی تفاوت معنیداری وجود دارد و میانگین نمرات بعد رضایت، ارتباط وحل تعارض در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه به طور معناداری افزایش یافته است. همچنین میانگین نمرات بعد تحریف آرمانی گروه آزمایش نسبت به گروه گواه به طور معناداری کاهش یافته است.

کلیدواژه ها:

مهارت های مثبت اندیشی ، رضایت زناشویی ، زوجین