تعیین نقش مدیریت زمان و خودکارآمدی در فرسودگی شغلی کارکنان دانشگاه آزاد اسلامی واحد آیت اله آملی

هدف پژوهش حاضر تعیین نقش مدیریت زمان و خودکارآمدی در فرسودگی شغلی کارکنان دانشگاه آزاد اسلامی واحدآیت اله آملی بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بوده است. جامعه پژوهش شامل کلیه کارکنان دانشگاه آزاداسلامی واحد آیت اله آملی می باشد که در سال 1395 در این دانشگاه مشغول به کار بودند که از این میان تعداد 86 نفربه روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. داده های پژوهش به وسیله پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلش و جکسون(1985)، مقیاس خودکارآمدی عمومی شرر (1982) و پرسش نامه محقق ساخته مدیریت زمان جمع آوری شدند. داده های جمع آوری شده به وسیله آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه و با استفاده از نرم افزار SPSS-20 تجزیه و تحلیل شدند. یافته های پژوهش نشان داد 30/2 درصد از واریانس فرسودگی شغلی را متغیرهای خودکارآمدی و مدیریت زمان با هم به طور مشترک تبیین می کنند (P> 0/001). همین طور بین مدیریت زمان و خودکارآمدی با فرسودگی شغلی رابطه منفی و معناداری داشته است (P> 0/001). بدین ترتیب می توان نتیجه گرفت مدیریت زمان و خودکارآمدی در فرسودگی شغلی کارکنان نقش دارد.

کلیدواژه ها:

مدیریت زمان ، خودکارآمدی ، فرسودگی شغلی کارکنان