کارکرد انسجام و همبستگی اجتماعی در رابطه بین دولت و ملت و تاثیر آن در ایران

در این مقاله سعی می شود که رابطه دولت ها با انسجام وهمبستگی اجتماعی از منظر کارکرد گرایی مورد تحلیل قرار گیرد بخصوص باتاکید بر اندیشه های امیل دورکیم، در نوشتار حاضر ابتدا به نقش دولتها در ایجاد انسجام وهمبستگی اجتماعی و سپس به اهدافمعنوی واجتماعی این همدلی در ایجاد انسجام وهمبستگی اجتماعی که امروزه در سراسر جهان به ویژه در کشورهای توسعه یافته بهعنوان کار ویژه های جانبی یا اصلی حکومت ها مطرح است اشاره می شود و در ادامه نقش حکومت ها در روند جامعه پذیری در قالب قواعدو مقامات اساسی از آداب و عادات و رفتار روزمره تا روشهای علمی، اعطای ارزشهای مشروع، هویت ساز و ایجاد نقش اجتماعی، آموختنمهارتها و ایجاد زمینه برای جامعه پذیری سیاسی، توضیح داده میشود سپس در میان رابطه میان دولت و نشانگان انسجام اجتماعی وعوامل پدید آورنده آن، و نیز عدم انسجام و آسیب های آن تفصیلاً بحث می شود، همچنین منطق کلی و پیش فرض های اساسی انسجاماجتماعی و روش های ایجاد آنها در نظام حکومت ها مطالعه می گردد وعوامل بوجود آورنده انسجام نیز ارائه می گردد.در جوامع امروزی گوناگونی و ناهمگونی در سطح ملی کاملاً فراگیر که عمدتاً شامل ابعاد و انواعی چون دینی، مذهبی، قومی، زبانی وفرهنگی می شود در این صورت می توان جامعه ایران را جامعه ای با بیشترین تنوع ممکن دانست این مقاله در پی پردازش وپیشنهادراهکارهایی به منظور همدلی و همزبانی بین دولت و ملت در جامعه ایرانی است.

کلیدواژه ها:

همبستگی اجتماعی ، جامعه پذیری ، انسجام اجتماعی ، دولت ، ملت