ایران و سازمان همکاری شانگهای پس از برجام

در منطقه آسیای مرکزی ایجاد و گسترش موضوع خلا قدرت فضای پس از جنگ سرد، موجب حساسیت و توجه بازیگران منطقه به ایجاد ساختار همگرایانه شد. تشکیل سازمان همکاری شانگهای نشان دهنده این حساسیت و عزم اعضای موسس آن نسبت به مسائل بین المللی، منطقه ای و داخلی است. در این نوشتار برای تبیین ماهیت نظام ارتباطی حاکم بر روابط اعضای سازمان شانگهای با ایران و بالعکس پس ازبرجام از رهیافت مجموعه های امنیتی منطقه ای و همچنین نیاز پوششی فی مابین سیاسی و اقتصادی در سطح بین المللی استفاده شده است. فرضیه نوشتار براین اساس است که گرد هم آمدن رویکردهای متفاوت در شانگهای منجربه گسترش روابط همکاری جویانه و درعین حال، رقابتی و منفعت گرایانه به وسیله متغیرهایی همچون مسائل تاریخی، شاخصه های ژئوپلیتیکی و ابزارهای اقتصادی در داخل و خارج از آن شده است.

کلیدواژه ها:

آسیای مرکزی ، ساختار همگرایانه ، شانگهای ، نظام ارتباطی ، ایران ، پس از برجام ، سطح بین الملل