مطالعه روند مشارکت اجتماعی 1ساکنین بافت های فرسوده در اجرای طرح های نوسازی)2 مطالعه موردی شهر شیراز )

نوع پژوهش حاضر (کیفی) و روش بررسی آن ( اسنادی- تاریخی ) می باشد. محدوده مورد مطالعه در این پژوهش بافت فرسوده شهر شیراز می باشد و هدف کاربردی آن، تعیین میزان ظرفیت اجتماعی شهر در برخورد با مسائل و مشکلات شهری به شمار می رود. مطالعات نشان می دهد که بالا بودن سرمایه اجتماعی در یک شهر علاوه بر این که نقش ناظر و کنترلی دارد، می تواند موجب افزایش همیاری و همدلی ساکنین در مواجه شدن با اجرای طرح های نوسازی شهری شود. با مطالعات صورت گرفته در این تحقیق این نتیجه به دست آمد که مهم ترین عامل در شکل گیری و رشد تدریجی بافت فرسوده شهر شیراز، مساله زمین ومالکیت است. اهمیت مساله مالکیت به گونه ای است که مشخص شدن دقیق وضعیت مالکیت و حضور صاحبان عرصه و مشارکت در فرآیند مداخله و همچنین تعامل شهرداری با مالکان را می توان یکی از ابتدایی ترین مراحل در شروع و تدوین راه بردهای مداخله در بافت نامید. در حقیقت عوامل مختلفی در چگونگی روند مشارکت اجتماعی ساکنین بافت فرسوده شهر شیراز دخیل می باشند، که مدیریت شهری باید با شناخت و رفع موانع در جهت سرعت بخشیدن به روند اجرا و اتمام طرح های نوسازی بافت فرسوده اقدام نماید. در پژوهش حاضر ذکر این نتیجه حائز اهمیت است که باید به توانمندسازی ساکنین و تقویت بعد جامعه شناختی در اجرای طرح های نوسازی بافت فرسوده شهر شیراز توجه شود.

کلیدواژه ها:

شهر شیراز ، ساختار اجتماعی ، طرح نوسازی ، بافت فرسوده ، آسیب های اجتماعی