فرهنگ قناعت و صرفه جویی در معماری بومی ایران با تاکید بر سازه های آبی

یکی از ره آوردهای مدرنیته رواج مصرفگرایی و هجرت ارزشهایی نظیر قناعت و صرفهجویی از جوامع انسانی بود. ارزشهایی که در سبک زندگی سنتی و بومی بسیار مورد توجه و احترام بوده اند و حتی در هنرها و معماری آن دوره نیز تجلی یافته اند. مصرف گرایی، اصالت دادن به مصرف و هدف قراردادن رفاه و دارایی های مادی است و آثار متعدد و گوناگون اقتصادی، سیاسی، روانی و به ویژه جامعه شناختی را در جامعه برجا می گذارد. رنگ باختن ارزشهایی نظیر قناعت موجب شده اقتصاد و صنعت هدف و آرمان بشر شده و تنها رفاه انسان مد نظر باشد. صفت منفی مصرفگرایی در سبک زندگی مدرن، در معماری نوین نیز تظاهر داشته و موجبات شکاف میان معماری مدرن و بومی را فراهم آورده است و به دنبال آن معماری و شهرسازی با بحرانهای بسیاری روبرو ساخته است. یکی از این بحرانها کمبود آب است که در زمان معاصر اهمیت مباحثی نظیرقناعت و صرفه جویی را چندین برابر میکند. تحقیق پیش رو ضمن اشاره به مفاهیمی نظیر مصرف گرایی و در مقابل آن قناعت و صرفهجویی با روش، تحلیل محتوا و توصیفی، فرهنگ قناعت و صرفه جویی را در معماری بومی ایران جستجو می کند و اهمیت قناعت و صرفه جویی را در سازه های آبی نظیر آب انبار، یخچال و قنات برجسته میسازد. نتایج تحقیق بر این مهم تاکید دارند که در سازه های آبی معماری بومی نظیر آب انبار، یخچال و قنات،صرفه جویی در مصرف مورد توجه خاص بوده است. در سبک زندگی بومی که معماری بومی یکی از ثمرات آن است الگوی مصرف صحیح مد نظر بوده است و قناعت و خودبسندگی از ارزشهای متعالی این معماری بوده است.

کلیدواژه ها:

قناعت ، فرهنگ ، صرفه جویی ، معماری ، بومی