بررسی مشروعیت ارزشیابی توصیفی در مدارس ایران

ضرورت و دشواری نظام آموزش و پرورش موضوعی است که همه به آن معترف اند و در اینکه آموزش و پرورش انسان، کاری دشوار، وسیع و وقت گیر است، شکی نیست و درباره اهمیت آن باید گفت که شدن انسان یا به تعبیر دیگر تحقق گوهی آدمی وابسته به آن است. نظام تعلیم و تربیت نیز همانند سایر نظام ها دارای اصول و ویژگی های خاص خود می باشد. یکی از ویژگی های اساسی و لاینفک آن ارزشیابی است که به واسطه آن می توان به بررسی نیازها، تعیین اهداف و راهبردها، سنجش عملکرد و ... پرداخت به عبارت دیگر، ارزشیابی فعالیتی اس ت که در تمام ساز و کار های این نظام به کار برده می شود و میزان کارایی و اثر بخشی فعالیت ها را روشن می سازد. در دو دهه اخیر، همگام با تحول در عناصر نظام آموزشی از جمله: برنامه درسی، روش های تدریس و منابع یادگیری، ضرورت تحول در شیوه های سنجش آموخته ها نیز احساس شده است. تاریخچه نظام تعلیم و تربیت تطبیقی نشان می دهد که تحول بسیاری از کشور ها از نظام ارزشیابی آغاز و به دیگر مولفه ها سرایت کرده است. از این رو، نگاه مجدد به ارزشیابی ، باز نگری و باز تعریف آن وایجاد ارزشیابی نوین ، ضرورتی قطعی و یقینی است

کلیدواژه ها:

ارزشیابی ، ارزشیابی توصیفی ، نظام آموزشی ، پیشرفت تحصیلی