تبین حقوق مالکیت فکری و بررسی جایگاه آن در نظام حقوقی ایران

حق مالکیت معنوی حقی است که به فرد نسبت به خلاقیت ذهنی وی داده می شود.این حقوق معمولا به این فرد خلاق اجازه استفاده از خلاقیت خود را برای یک دوره زمانی می دهد. حقوق مالکیت معنوی(فکری)، مفهوم حقوقی نوینی است که چگونگی حمایت و استفاده از آفرینش های فکری بشر را تعیین می کند و مشتمل بر دو رکن مالکیت صنعتی و مالکیت ادبی هنری می باشد .مالکیت صنعتی از اختراع ها، طرحهای صنعتی، علائم تجاری یا- خدماتی، اسامی تجاری، حق کسب و پیشه در تجارت و …محافظت می کند و مالکیت ادبی و هنری از آثار ادبی و هنری و آفریده های مرتبط با آن حمایت می نماید.جان مایه حقوق مالکیت معنوی حمایت از حقوق پدیدآورنده اثر و ایجاد زمینه ای مطمئن در جهت تشویق هنرمندان و صنعتگران برای خلق آثار بهتر است که در صورت تحقق چنین زمینه ای بخش های مختلف جامعه هم با آگاهی از اصالت آثار، از فواید آن منتفع خواهند شد. حمایت قانونی ملی از حقوق مالکیت معنوی در کشورهای مختلف جهان، مستلزم حمایت قرارداد بین المللی بود؛ زیرا با پیشرفت نسبی فکر حمایت از حقوق ابتکارها و پس از نفوذ آن در مجموعه قوانین ملت های صنعتی و دارنده ادب و هنر، به زودی آشگار گشت که حمایت قانونی در داخل یک کشور به تنهایی کافی نیست؛ چه آزادی اقتصاد نمی توانستبه قلمرو یک کشور محدود باشد، بلکه به اقتضای اصل خویش، ناگزیر از مرزهای سیاسی می گذشت و به داد و ستد بین المللی کشیده می شد در چنین وضع و بازار گسترده ای، حمایت منحصر به چارچوب قانون ملی نبود .در واقع، حمایت از این حقوق زمانی به کمال خود نزدیک می شد که در رفتار متقابل ملت ها، امنیت و مصونیت حقوقی حکم فرما باشد

کلیدواژه ها:

مالکیت معنوی ، مالکیت صنعتی ، حقوق خصوصی ، حقوق بین الملل