بررسی موضوعی عقود جایز در حقوق ایران و فقه عامه

عقد در یک تقسیم بندی کلی به لازم و جایز تقسیم می شود . عقد لازم که از استحکام بیشتری برخوردار است و از دست دادن اهلیت بر عقد بوجود آمده تاثیری ندارد ولی عقد جایز بلافاصله از اثر می افتد و نفوذ حقوقی قبلی اش را نمی تواند حفظ کند. هدف از تحقیق حاضر، بررسی موضوعی عقود جایز در حقوق ایران و فقه عامه است. یافته های تحقیق نشان می دهدکه ( 1 در حقوق ایران،لازم نیست که عقد نسبت به طرفین همیشه لازم و یا جایز باشد، بلکه عقد ممکن است نسبت به یک طرف لازم باشد و نسبت به یک طرف جایز باشد مانند عقد رهن و در فقه عامه، گاهی فقیهان، به عقد لازم عقد جایز اطلاق می کنند.(2 در حقوق ایران و فقه عامه، مرگ، جنون و سفعه و یا به عبارت دیگر، از دست دادن اهلیت هر یک از دو طرف، باعث انفساخ عقد می شود. (3 در حقوق ایران و فقه عامه، علاوه براینکه هر یک از طرفین میتواند عقد جایز را فسخ کند، از شروط انفساخ عقود جایز، موت، جنون و سفه هر یک از طرفین می باشد، (4 در حقوق ایران و فقه عامه، اگر از عقد، حقی مستقل زده شود و به دارایی بپیوندد، هیچ منطقی حجر و مرگ کنونی را در اثر تمام شده و قاطع گذشته موثر نمی بیند. مطابق قانون مدنی ایران طرفین عقد جایز نمی توانند عقود جایز را به طور مستقل لازم گردانند مگر اینکه شرط ضمن عقد لازمی قرار گیرند و به تبع عقد اصلی لازم شوند که با وجود این بازهم با فوت و حجر منفسخ می گردند.

کلیدواژه ها:

انفساخ ، عقد جایز ، عقد لازم ، اهلیت ، آثار انفساخ