مقایسه اثر روش تدریس بدیعه پردازی و قصه گویی بر ذهنیت فلسفی فراگیران پایه ششم ابتدایی شهرستان شیروان در سال 1397

ذهنیت فلسفی منجر به داشتن تفکر خلاق و سازگارانه می گردد. از مولفه های مرتبط با ذهنیت فلسفی می توان به بدیعه پردازی و قصه گویی اشاره کرد که بر همین مبنا پژوهش حاضر به بررسی مقایسه اثر روش تدریس بدیعه پردازی و قصه گویی بر ذهنیت فلسفی دانش آموزان پرداخته است. طرح پژوهش، شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه است. فرایند پژوهش به این صورت است که پیش از اجرا، معلم مربوطه بر اساس برنامه تنظیم شده توسط محققان، آموزش های لازم را در زمینه روش تدریسبدیعه پردازی و روش قصه گویی داده شد و منابع و سایت های آموزشی مربوطه در اختیار او قرار گرفت. بعد از اطمینان کامل از مهارت معلم مربوطه، فرایند پژوهش شروع شد. جامعه آماری این پژوهش شامل دانش آموزان شهر شیروان در سال 1397 می باشد، که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای از بین مناطق مختلف، یکمنطقه انتخاب و از منطقه انتخاب شده، به شیوه تصادفی ساده، دو کلاس(35 نفره) انتخاب شد و به گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند. ابتدا پیش آزمون اجرا شد و پس از مداخله از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. یافته های گردآوری شده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS تحلیل شد. تحلیل داده ها نشان داد که آموزش قصه گویی با ضریب اتای 0/46 و آموزش بدیعه پردازی با ضریب اتا یا اثربخشی 0/36 بر افزایش ذهنیت فلسفی تاثیرگذار می باشند. باتوجه به نتایج تحلیل واریانس قصه گویی تاثیر بالاتری نسبت به روش بدیعه پردازی بر ذهنیت فلسفی دانش آموزان دارد. باتوجه به یافته های پژوهش میتوان نتیجه گرفت برای داشتن دانش آموزانی با ذهنیت فلسفی بالا باید به آنها با روش های قصه گویی و روش تدریس بدیعه پردازی آموزش داد و این نکته باید مورد توجه معلم ها قرار بگیرد

کلیدواژه ها:

ذهنیت فلسفی ، قصه گویی ، بدیعه پردازی.