مصوت های بلند در شعر فارسی دستاویزی برای تصویرسازی

شاعران همواره سعی برآن داشته اند تا در اشعار خود برای القاء معانی به مخاطب با مصوت بلند تصویر سازی کنند.این هنرمندان ادبی مصوت ها را به عنوان ابزاری در اختیار شعر قرار داده اند تا بتوانند آنچه را که قرار است به زبان عامیانه واطناب ذکر کنند، تنها با استفاده از مصوت مناسب به القاء معانی بلندی دست یابند.مقاله پیش روی به این هنر ورزی شاعران می پردازد ونمونه هایی نیز بعنوان شاهد مثال ذکر نموده است.بعنوان مثال منوچهری در بیت ذیل سعی برآن دارد تا بلندی شب را از گیسوان بلند یار وام بگیرد وبا مصوت بلند استعاره دلچسبی را ارائه دهد. شبی گیسو فرو هشته به دامن پلاسین معجر وقیرینه گرزن شبیییییی،گیسووووووو،فرووووووووهشته به دااااااامن می بینیم که شاعر با ظرافت خاصی از مصوت بلند((ای))، ((او)) و ((ا)) استفاده کرده تا بلندای شبی دراز و تاریک را به گیسوی سیاه وبلند یار گره بزند که موهای بلندش را بر روی دامنش ریختهاست. خواننده مجاز است برای رسیدن به تصویر ذهنی خود هرچقدر که می خواهد این مصوت های بلند را بکشد تا تصویری ایجاد شود که هدف شاعر بوده است.

کلیدواژه ها:

مصوت بلند ، تصویر ، شعر ، دستاویز ، فارسی