تشویق و تنبیه و نقش تربیتی آن از منظر نهج البلاغه

تشویق و تنبیه دو مقوله ای هستند که در بحث تربیت ارتباط تنگاتنگی با هم دارند و بی شک هر مربی و مدیری که بخواهد در نقش مدیریتی و تربیتی خود موفق باشد باید از این دو عامل تربیتی به نحو احسن بهره گیرد و امام علی (ع) با تدابیر حکومتی که دشاتند در طی حکومت خود بسیار از این دو عامل بهره برده اند که بیانگر ضرورت تشویق و تنبیه در نگاه آن حضرت است. بنابراین مقاله حاضر با روش توصیفی- تحلیلی و با مراجعه به نهج البلاغه و منابع روایی به بررسی بحث تشویق و تنبیه و بیان آثار تربیتی آن از دیدگاه نهج البلاغه پرداخته و چنین نتیجه می گیرد که: یکی از راههای پیشگیری از بروز آسیب ها از نگاه امام علی (ع)، بهره گرفتن از ابزار تشویق و تنبیه است و مربی و مدیریکه از این دو عامل بهره می گیرد بی شک باید با اصول و معیارهای بکارگیری صحیح آن آشنایی داشته باشد، همانگونه که امام علی (ع) در این راستا توصیه هایی به کارگزاران حکومتی خود ارائه داده اند.

کلیدواژه ها:

نهج البلاغه ، امام علی (ع) ، تشویق ، تنبیه ، تربیت ، نقش