بررسی جایگاه معماری مسکونی پایدار درایران

بی شک معماری مسکونی یا کالبد و روح مسکن ، یکی از اساسی ترین نیازهای انسان می باشد و مسکن با داشتن سهم زیادی از مجموع مصرف انرژی در جهان، موضوعی است قابل تامل و می بایست کنکاش در نحوه برخورد بااین مساله در روند طراحی معماری واحد های مسکونی در فراز اولویت های جامعه صنعت ساختمان قرار گیرد .معماری تعیین انتخاب برای نوع زندگی افراد می باشد وانتخاب اینکه ساکنین ساختمان چه میزان انرژی و از چه نوع انرژی (تجدید پذیر ، تجدید ناپذیر ) بهره گیری نمایند که این مهم توسط مهندسین معمار و تاسیسات با مشارکت نظرمالکین ویا ساکنین آینده ساختمان در نظر گرفته می شود. معماری مسکونی معاصر ایران باپیوندی ضعیف با الگوهای اساسی و درست معماری سنتی ، بومی و پایداراین سرزمین شکل گرفته است. معماری مسکونی پایدار چندین دهه است در غرب مطرح شده و توسط بسیاری از مدیران بخش صنعت ساختمان و بعضا در سطح مدیریت کلان کشور های غربی دنبال میگردد ، این نمونه معماری دارای الگوهایی است که بسیار به الگوهای معماری سنتی همساز با اقلیم کشورمان نزدیک و دارای تشابهات بسیار زیاد می باشد .در این تحقیق تلاش شده تا با سنجش جایگاه معماری مسکونی پایدار در ایران نتیجه آماری و مستند برای فعالین بخش صنعت ساختمان بدست آورده شود.در بخش ابتدایی این تحقیق با روش مطالعات کتابخانه ای به بررسی رویکردها ونظریات صاحب نظران مرتبط در خصوص جایگاه معماری مسکونی پایدار در ایران و کلیات معماری پایدار مسکونی و تفسیر معمارانه آرای صاحبنظران پرداخته شده است، سپس پرسش نامه ای نسبتا معتبر طراحی گردید و در میان اقشار مختلف جامعه آماری توزیع شد.

کلیدواژه ها:

معماری ، پایداری ، معماری بومی ، سنجش آماری