نگرشی برعوامل تاثیرگذاربراحیا زندگی جمعی درمجتمع های مسکونی و استخراج الگوهای طراحی موثربرآن

امروزه میتوان آپارتمان نشینی و زندگی درمجتمع های مسکونی را یکی ازمهمترین تحولات درفرایند اسکان بشر درشهرها دانست که به فرمی غالب و ضروری درنحوه زندگی و مسکن شهری معاصر تبدیل شده است باگذشت زمان مجتمع های مسکونی که زمانی قراربود باقرارگیری درمیان محیطی سبز زیبا کم تراکم فضایی با کیفیت و بسری مطلوب برای تعاملات اجتماعی ساکنین ایجادکنند به تدریج به مجتمع هایی با تراکم بسیاربالا باکیفیتی نامطلوب تبدیل گردیدند ازاین رو بشرهمواره به دنبال یافتن راهکارهایی برای کاهش اثرات منفی و مضر زندگی درارتفاع برسلامتی فردی و اجتماعی خویش بوده است حیات جمعی را میتوان فرصتی جهت کاهش این اثرات منفی و رها شدن ازتنشهای زندگی روزمره افراد دانست که با گذران اوقات فراغت تعاملات اجتماعی افرادو اقشارمختلف و بستری برای حضور و ازادی بیان ابراز آنها درفضا ایجادمینماید حیات جمعی درفضا درگرو ترویج و افزایش تعاملات اجتماعی جذب افراد و گروه های مختلف فراهم آوری امنیت اجتماعی و درنتیجه ترغیب به افزایش تحمل گروه های مختلف درفضا جامعه پذیری بیشتر و ایجادفضایی فعال و سرزنده است اجتماع پذیری درفضا برپایه نیاز آنها به حس تعلق اجتماعی و تعامل با یکدیگر قراردارند و این امر دریک فضای اجتماعی حمایت کننده درکنار تامین اسایش فیزیولوژیکی رعایت قلمرو و حس مالکیت و دریافت عدالت درفضا میسرخواهد بود

کلیدواژه ها:

مجتمع مسکونی ، زندگی جمعی ، تعاملات اجتماعی ، اجتماع پذیری