بررسی تاثیرات متقابل حمل و نقل شهری و نظام کاربری زمین

کاربری زمین و حمل و نقل دو روی یک سکه اند،تصمیم در یکی بر دیگری اثر می گذارد و برنامه ریزی در یکی می تواند در تحقق اهداف دیگری هم موثر واقع شود.در واقع حمل و نقل و کاربری زمین شهری به همراه سایر مولفه های مرتبط دیگر،سیستمی را شکل می دهد که لازم است بصورت یکپارچه نگریسته، فهم و برنامه ریزی شود.در سال های اخیر رشد حمل و نقل و میزان سفر ها و نیز افزایش مالکیت وسایل نقلیه و وابستگی به حمل و نقل شخصی، تاثیرات منفی به دنبال داشته است از قبیل آلودگی هوا، تراکم ترافیک؛ مصرف بیش از حد انرژی و استفاده از فضاهای شهری برای توسعه زیر ساخت های حمل و نقلی. باید توجه داشت که حمل و نقل به خودی خود هدف نیست بلکه مطلوبیت سفر از فعالیت ناشی می شود.افراد سفر می کنند تا به محل کار یا زندگی یا خرید خود برسند و از آنجا که این فعالیت ها در نقاط مختلف واقع شده اند؛ لذا الگوی کاربری زمین تاثیر زیادی بر رفتار حمل و نقلی دارد. در همین راستا بحث تعامل بین کاربری زمین و حمل و نقل اهمیت می یابد .هدف از مقاله حاضر، بررسی ارتباط کاربری زمین و حمل و نقل با یک دیدگاه میان رشته ای و با تاکید بر عنصر قابلیت دسترسی است، به گونه ای که برای محققان حوزه های حمل و نقل و برنامه ریزان و طراحان شهری قابل استفاده باشد.در این مقاله برای قابلیت استفاده دسترسی چهار مولفه در نظر گرفته شده که عبارتند از مولفه حمل و نقلی، مولفه کاربری زمین، مولفه فردی،مولفه زمانی.هر یک از این مولفه ها دارای چند زیر شاخص بوده است. هر چهار مولفه دارای تاثیر نسبتا یکسان برای قابلیت دسترسی هستند اما دو مولفه فردی و کاربری زمین نسبت به دو مولفه دیگر اهمیت بیشتری دارند.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی شهری ، کاربری زمین ، سیستم حمل و نقل ، قابلیت دسترسی