طراحی شبکه ی پیوسته ی فضایی از طریق تقویت جریان دید و حرکت پیاده (قطاع 1 اطراف حرم و بافت پیرامون آن)

طراحی خیابان ها و مکان های عمومی شهرها، به عنوان عناصر معماری و فضای زندگی ساکنین با ویژگی ها و قابلیت های ادراکی انسان از وظایف طراحان شهری است و از ویژگی های مهم آن،پیوستگی و توالی آنها است.در این میان برنامه ریزی و طراحی فضاهای اختصاصی جهت عبور عابر پیاده به خاطر توجه بیشتر به بعد انسان به عنوان عنصر اصلی حیات بخش شهرها در فضاهای شهری ضروری می باشد.در مشهد به عنوان شهری زیارتی و وجود فضاهای اجتماعی این مساله شاخص تر می شود.در قطاع 1 اطراف حرم و بافت پیرامونی،با توجه به قدمت تاریخی و وجود حرم امام رضا در آن،عابر پیاده از جایگاه خاصی در گذشته برخوردار بوده است. اخیرا توسعه فیزیکی و جمعیتی شهر تاثیرات شگرفی بر ساختار کالبدی-فیزیکی و اجتماعی-فرهنگی شهر داشته است،به طوریکه سیما و منظر شهری اطراف حرم دچار آشفتگی و اغتشاش بصری شده و به علت توسعه ناموزون شبکه معابر و عدم پیوستگی آن،اختلالات بسیاری در دیدرسی و دسترسی این بافت به وجود آمده است.این مسیله تاثیرات قابل توجهی بر روحیات و رفتارهای شهروندان داشته و سبب تنزل کیفیت های محیطی در دیدگاه شهروندان و کمرنگ شدن رابطه انسان و محیط شده است.هدف اصلی پژوهش دستیابی به پیوستار فضایی (بصری-حرکتی) عابر پیاده در بافت اطراف حرم می باشد و تکنیک چیدمان فضا با داشتن پارامترهایی همچون عمق، همپیوندی، اتصال و انتخاب جهت تحلیل دیدرسی و دسترسی مناسب بوده و می تواند در درک نارسایی شبکه ی موجود کارگشای طراحان و برنامه ریزان شهری باشد.جهت جمع آوری اطلاعات از روش های کتابخانه ای و میدانی استفاده شده و تحلیل داده ها با استفاده از روش چیدمان فضا می باشد.یافته های تحقیق حاکی از آن است که با ایجاد شبکه ای از کانون های عملکردی و بصری و ایجاد پیوستگی دید و حرکت میان این شبکه از طریق معیارهای مختلف می توان به پیوستاری فضایی دست یافت.

کلیدواژه ها:

شبکه ی فضایی ، پیوستگی ، جریان دید ، جریان حرکت