بررسی روش کنترل غیر فعال در ساختمانهای بتنی

فلات ایران به دلیل قرار گرفتن در روی کمربند زلزله خیز آلپاید و دارا بودن تعداد زیادی گسل جوان و پرتکاپو، مستعد وقوع زلزله های خفیف، متوسط، شدید و گاهی فاجعه آمیز است. سیستم جداساز لرزه ای که بعنوان یک روش کنترل غیر فعال سازه شناخته می شود، یک راه حل مناسب طراحی لرزه ای در بسیاری از نواحی لرزه خیز جهان است. مبنای نظریه جداسازی لرزه ای عبارت است از ایجاد انعطاف پذیری در پای سازه در صفحه افقی و همزمان با آن، ایجاد عناصر مستهلک کننده به منظور جذب کامل و یا بخش عمده ای از انرژی ناشی از زمین لرزه. در واقع مفهوم اصلی جداساز لرزه ای، توازن بین نیروهای کاهش یافته و جابجاییهای افزایش یافته برای رسیدن به بهترین حالت است. هدف اصلی این پژوهش، بررسی رفتار لرزه ای ساختمانهای بتنی جداسازی شده و مقایسه آن با ساختمان پایه گیردار است. این هدف با تحلیل دینامیکی غیر خطی با استفاده ازشتاب نگاشت های دور و نزدیک گسل تحقق می یابد. در این مقاله سه ساختمان کوتاه، متوسط و بلند در نظر گرفته شده و جداساز لاستیکی-سربی برای آن طراحی شده است. نتایج حاصل نشان می دهد اعمال جداگر به ساختمانهای کوتاه و متوسط، منجر به کاهش پاسخ ها و بهبود رفتار سازه می شود اما اعمال جداگر به ساختمان بلند، باعث افزایش پاسخ هم می شود.

کلیدواژه ها:

ساختمان های بتنی با دیوار برشی ، جداساز لاستیکی- سربی ، تحلیل تاریخچه زمانی ، زلزله نزدیک ودور از گسل