مطالعات تطبیقی نوع پوشش با معماری در راستای پایدارسازی هنر و معماری ایرانی

انسان بعد از بر طرف کردن نیاز های اولیه خود مانند غذا و سرپناه به دنبال پوششی بود که از او در مقابل خطرات محافظت کند. همین امر به مرور زمان باعث تکامل معماری و طرح های مختلفی از پوشش در ادوار مختلف تاریخی شد. هویت، اصالت و غنای فرهنگی هر منطقه در نوع پوشش مردم و معماری آن به وضوح دیده می شود. ایران با داشتن اقلیم های متفاوت و الگو های بومی خاص و استفاده از مصالح بوم آور نقش بسزایی در پایدار سازی معماری داشته است که سعی در فراهم آوردن آسایش، بهداشت و سالم سازی محیط و صرفه جویی در مصرف انرژی داشته است. در ایران اقوام مختلفی زندگی می کنند که با توجه به تنوع آداب و رسوم، در نوع پوشش مردان و زنان خصوصیاتی وجود دارد، اعم از تنوع رنگ، طرح، جنس و بافت که نمایانگر قدمت و اصالت آن منطقه می باشد. طرح ها و رنگ های موجود در لباس های این اقوام برگرفته از ذوق و هنر، الگو برداری از طبیعت و حواس درونی مردم همان آب و خاک است. هدف از این پژوهش بررسی نوع پوشش مردم و رابطه آن با معماری بومی مختص آن منطقه با استفاده از مولفه های محیطی است؛ این مقاله از نوع مقالات کیفی، به روش توصیفی- تحلیلی و مبتنی بر مطالعات اسنادی و مشاهدات میدانی، میباشد، به بررسی نوع معماری با توجه به اقلیم و پوشش بومی مردم و مشخصات مربوط به آن پرداخته شده است که می توان با تطبیق این مولفه ها دریافت که چه ریشه های مشترکی میان نوع پوشش و معماری وجود دارد.

کلیدواژه ها:

معماری ، فرهنگ ، اقلیم ، پوشش ، بوم گرایی ، پایدار سازی