ارتقاء ایمنی محیط در معابر محلات مسکونی با رویکرد منطقه امن قابل سکونت

از مهم ترین اهداف برنامه ریزان و طراحان شهری، بهبود کیفیت محیط شهری برای ساکنان آن می باشد و با بررسی های صورت گرفته، ایمنی ارتباط نزدیکی با کیفیت محیط داشته و بر بهبود و یا تضعیف آن تاثیرگذار می باشد ایمنی محیط، ابعاد بسیار گسترده ای را نظیر ایمنی در برابر حوادث انسان ساخت یا ایمنی در برابر حوادث طبیعی و در مقیاس های گوناگون نظیر سطح شهر، خانه، کارگاه و ... را شامل می گردد که با توجه به هدف پژوهش حاضر ایمنی از بعد ترافیکی که در مقیاس معابر شهر می باشد مد نظر قرار گرفت چرا که با انقلاب صنعتی و حضور اتومبیل در فضاهای شهری، کارکرد این فضاها تغییر یافته و کیفیت این فضاها روز به روز تنزل یافته است بنابراین می توان با افزایش ایمنی در فضاهای شهری از هر دو جنبه عینی و ذهنی بر ارتقاء کیفیت محیط و بازگرداندن کارکرد این فضاها تاثیرگذار بود. چرا که نبود ایمنی بسیاری از عوامل موثر بر کیفیت محیط را تحت تاثیر قرار می دهد. از جمله این عوامل کاهش حضورپذیری افراد می باشد وقتی ایمنی در فضاهای عمومی شهر بالا باشد، امکان مکث، حرکت آهسته عابرین و.. در نتیجه حضور بیشتر افراد نیز فراهم می گردد، شاخص حضورپذیری بر سایر عوامل نیز تاثیرگذار می باشد که از جمله ی این عوامل می توان به افزایش نظارت اجتماعی و در نتیجه افزایش امنیت در فضاهای شهری اشاره نمود. در این میان در راستای ارتقاء ایمنی محیط راهکارهای متعددی از جمله مداخلات کالبدی پیشنهاد شده است که تنها تا حدودی توانسته است فقط سرعت وسایل نقلیه را مدیریت کند از این رو در پژوهش حاضر سعی بر معرفی رویکرد منطقه امن قابل سکونت شده است تا علاوه بر حفظ مرزهای محلات مسکونی، کیفیت زندگی را در این محدوده ها بالا ببرد

کلیدواژه ها:

معابر مسکونی ، ایمنی ، کیفیت محیط ، منطقه امن قابل سکونت ، پهنه امن خانگی