تحلیل نظام توسعه پایدار روستایی در سیاستهای برنامه پنجم توسعه کشور1393-1389

توسعه و عمران روستایی در چند دهه اخیر همواره یکی از دغدغههای اصلی برنامهریزان توسعه کشاورزی در ایران بوده است. با مطرح شدن توسعه پایدار به عنوان پارادایم جدید، پایداری توسعه در مرکز توجهات برنامههای توسعه کشاورزی قرارگرفته و با توجه به اهمیت روزافزونی که پایداری به عنوان سیاست حاکم در موضوع توسعه به دست آورده، رسیدن به توسعه پایدار روستایی امری است که مطلوب اکثر دولتهاست. بیشک تحقق توسعهای همه جانبه و پایدار در عرصه روستا و کشاورزی نیازمند برنامهریزی متناسب با نظام سکونت محلی و با توجه به واقعیتهای جامعه روستایی کشور میباشد. راهبرد اصلی برنامۀ بلندمدت توسعۀ پایدار روستائی در ایران، تجهیز سلسله مراتبی مرکز روستائی است که تمامی فضاهای روستائی کشور را دربرگرفته و شامل توسعۀ انواع خدمات و زیرساختهای روستائی در قریب هشت هزار مرکز روستائی است. در حال حاضر برنامهریزان توسعه در ایران در صدد تدوین برنامه پنجم توسعه و ارائه آن به مجلس هستند، این مقاله بر آن است تا بانگاهی اجمالی به روند برنامههای گذشته توسعه روستایی و بررسی سیاستهای پیشنهاد شده در برنامه پنجم برای توسعه روستاها، به تحلیل و تبیین سیاستهای توسعه پایدار روستایی در این برنامه بپردازد. مطابق این بررسی، توجه به تأمین امکانات و زیرساختهای اقتصادی و تدوین سیاستهای توسعۀ یکپارچه و پایدار محیط روستایی و برنامه ریزی جهت تقویت زیرساختهای پایداری منابع در روستا و استفاده حداکثر از منابع برای افزایش تولیدات از جمله چشم اندازهای مطرح در برنامه پنجم توسعه میباشد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار روستایی ، برنامه پنجم توسعه ، سیاست پایداری