مقایسه بهرهوری بخشهای صنعت و کشاورزی

در مطالعه ی حاضر بهرهوری نسبی بخشهای صنعت و کشاورزی ایران طی سالهای 1384-1350 با بهره گیری از فرمول شاخص هندسی محاسبه شده است. علاوه بر این به منظور شناسایی عوامل اثرگذار بر بهرهوری نسبی این دو بخش عمده اقتصادکشور از تکنیک رگرسیون بهره گرفته شده است. نتایج بدست آمده نشانگر آن است که بهرهوری عوامل تولید در بخش صنعت بطور کلی بیشتر از بخش کشاورزی بوده لیکن، این وضعیت در سالهای بعد از انقلاب به استثنای بازه زمانی اجرای برنامه اول توسعه به نفع بخش کشاورزی در حال تغییر میباشد. نتایج حاصل از بررسی عوامل مؤثر بر بهرهوری نسبی این دوبخش اقتصادی حاکی از آن است که متغیر نسبت صادرات به ارزش افزوده با بالاترین مقدار ضریب1/057 اثرگذارترین عامل بهرهوری نسبی در دو بخش میباشد. متغیر نسبت موجودی سرمایه به نیروی کار با ضریب 0/081 دومین عامل مهم تأثیرگذاراست و متغیر واردات مواد اولیه و کالاهای واسطهای نسبی در مرحله بعدی اهمیت قرار دارد. معنادار نشدن متغیر مجازی برنامه- های توسعه این واقعیت را بازگو میکند که برنامهریزان و سیاستگذارن کشور نگاه متعادلی به بخشهای یاد شده داشتهاند. در مجموع میتوان نتیجهگیری کرد که سیاست توسعه صادرات و افزایش سرمایهگذاری دو عامل مهم در بهبود بهرهوری است که میبایست مورد توجه خاص قرار گیرد

کلیدواژه ها:

شاخص هندسی ، بهرهوری کل عوامل تولید ، بخش صنعت ، بخش کشاورزی