نقش مجموعه های مذهبی-تاریخی در توسعه و احیاء درونی بافت های تاریخی (نمونه موردی: مجموعه امامزاده یحیی در محله عودلاجان)

بناها و مجموعه های مذهبی به عنوان یکی از ارکان شهرسازی اسلامی از دوران گذشته نقش بسیار مهمی در شکل دهی به سازمان فضایی شهر و محلات شهر داشته اند. بطوریکه در بسیاری از محلات، هسته اولیه شهر یا محله را بناهای مذهبی ( برای مثال؛مسجد جامع و امامزاده) شکل می دهد. اهمیت این عناصر در شهرسازی حال حاضر نیز به وضوح به چشم میخورد. بطوریکه در بسیاری از موارد، استقرار مجموعه مذهبی مانع از افول بیش از پیش ساختار محله علیرغم فرسودگی کالبدی شده است. محله امامزاده یحیی واقع در مرکز تاریخی شهر تهران از فرسودگی کالبدی و فعالیتی رنج میبرد؛ این در حالی است که تنها، مجموعه مذهبی امامزاده یحیی می تواند به مثابه محرک توسعه برای محله و حوزه پیرامونی خود باشد. روش تحقیق به لحاظ هدف کاربردی و به لحاظ روش، توصیفی- تحلیلی میباشد. جمع آوری اطلاعات در راستای بررسی اهدافپژوهش به صورت کتابخانه ای و میدانی است. با توجه به موضوعات مطرح شده، در این مقاله اولاً جایگاه مجموعه های مذهبی درساختار محلات تاریخی مورد بررسی قرار می گیرد و در مرحله بعد راهکارهای ارتقاء کیفیت سکونت و توسعه درونزا در بافت های تاریخی با توجه به پتانسیل های این مجموعه ها ارائه میگردد. از دیدگاه نگارندگان، بناهای مذهبی-تاریخی به عنوان زیرساختهای مهمی در توسعه درونزای بافت های فرسوده و تاریخی می توانند مطرح باشند. اثبات این فرضیه نیازمند شناخت ابعاد و پتانسیل های این مجموعه ها از یک طرف و جایگاه آنها در توسعه درونزا طبق روشهای نوین شهرسازی می باشد که در این نوشتار بدان پرداخته شده است

کلیدواژه ها:

توسعه درونزا ، مجموعه های تاریخی- مذهبی ، فرسودگی ، تهران ، مجموعه امامزاده یحیی