تجلی نیایش در آفرینش فضا

از زمانیکه آموزش جای تربیت را در معماری این سرزمین گرفت (دوره پهلوی اول)، بحران هویت در معماری نیزآغاز شد. تا قبل از این دوره، معمار، ضمن فراگیری علوم و فنون مربوطه در یک بستر فرهنگی یا مبانی اعتقادی روشن ودور از التقاط و الحار تربیت می شد. بستری که نه فقط معمار، بلکه سایر هنرمندان، شعرا، ادبا و صاحبان حرف را نیز پرورش می داد. وجوه اشتراک آثار بجای مانده حاکی از اینهاست. در این تحیق هدف اصلی پژوهشگر یافتن رابطه ی بین آفرینش و نیایش می باشد که در آخر ثابت شود آیا رابطه ای بین این دو موضوع وجود دارد یا نه؟اگر وجود دارد چگونه میتوان تاثیر دعا و نیایش را در خلق بنا جدی گرفت؟به عنوان مثال چه رابطه ای بین کف و پنجره و شمسه و نمای یک بنا با نیایش می تواند وجود داشته باشد؟ در واقع یک هنرمندی که در جامعه ی اسلامی و فرهنگی متولد شده است چگونهمی تواند فرهنگ جامعه ی اسلامی خود را در ایجاد بنا پیاده کند؟چگونه فضای معماری بوسیله نیایش دارای قدرت می گردد؟ در این رابطه می توان تعامل نیاش و آفرینش فضا را مورد تأمل قرار داد و رابطه فکر و ذکر، اندیشه و بیان و به تبع آن شکل گیری فضا را جستجو نمود. گستره کار فاقد حد و مرز است. در شرایط محدود موجود، تلاش می شود تا موضوعیاد شده بصورت موردی و در حد امکان در شهر فرهنگی، تاریخی مورد مطالعه قرار گیرد. با این امید که حضرت باری تعالی شایستگی و توفیق گام نهادن در این وادی را عطا فرماید، از لغزش ها مصون دارد و روزنه ای از مساحت شناخت را برویمان بگشاید

کلیدواژه ها:

نیایش ، دعا ، فضا ، فرهنگ اسلامی ، معماری سنتی