صورت در معماری مقدس اسلامی از منظر سنتگرایان

ماسوای ذات حق، هر چه هست تجلی مظهر و صورت اوست تجلی در حوزهی عرفان اسلامی نحوه خلقت ورابطهی حق و خلق را تبیین میکند و سبب معرفت به حق میشود، چراکه این حقیقت بالذات قابل شناخت نیست و تنها از طریق مظاهر خود یعنی تجلیات که صورمعقول یا محسوس هستند قابل شناخت میباشد. در این مقاله صورت در معماری مقدس اسلامی (مسجد)، به معنای سنتگرایانهی آن یعنی تجلی رمزوار حقیقت متعالیمدنظر است. بدین منظور، ابتدا مفهوم صورت، نسبتش با تجلی و سپس تجلی حق در صور معماری مقدس اسلامی (مسجد) از منظر سنتگرایان، مورد مداقه قرار گرفته است. از آن روی که مجال پرداختن به تمامی صور در معماری مسجد دراین مقاله نیست، به گنبد و عناصر نور، رنگ و نقوش تزیینی اکتفا شده است. شیوهی پژوهش در این تحقیق،توصیفی- تحلیلی و روش گردآوری اطلاعات کتابخانهای میباشد. از مباحثی که سنتگرایان مطرح میکنند میتوانچنین نتیجه گرفت که صورت در معماری مقدس اسلامی واجد معانی رمزی است و تجلیگر حقایقی متعالی است،یعنی گنبد از آن روی که معرف صورت هندسی دایره و کره است مظهر وحدت وجود و نمادی از آسمان و قلمره روح و رنگ آبی آن موید این امر است ، و این تبیین و تفسیر از رویکرد مابعدالطبیعی این نحله متاثر است

کلیدواژه ها:

صورت ، تجلی ، معماری مقدس اسلامی ، سنتگرایان