اثرات اقتصادی اجتماعی و فرهنگی گردشگری برتوسعه پایدار روستاهای نواحی بیابانی

عرصه های بیابانی بخش عظمیی از خشکیهای دنیا و حدود دو سوم مساحت ایران را به خود اختصاص داده اند پتانسیل کم خاکهای این مناطق محدودیت منابع آبی به طور کلی نامساعد بودن شرایط گسترش کشاورزی ابعاد حیاتی انسانی دراین نواحی را با تنگناهای روبه رو کرده است از این رو بررسی دیگر فعالیت های سودآور اقتصادی دراین مناطق امری ضروری است یکی از راهبردهای متنوع سازی فعالیت های اقتصادی این روستاها و کاهش وابستگی اقتصاد روستاهای واقع درمناطق خشک به منابع آب و خاک گسترش گردشگری دراین نواحی است دراین میان گسترش گردشگری ضمن افزایش درامد خانوارهای روستایی اشتغال زایی و جلوگیر یاز مهاجرت روستایی موجبات بهبود کیفیت زندگی و توزیع متعادل خدمات و تسهیلات رفاهی درروستا را فراهم می کند دراین مقاله با استفاده از روش توصیفی و تحلیلی و با روش گردآوری اطلاعات بصورت اسنادی به بررسی اثرات اقصتادی و اجتماعی فرهنگی گردشگری برتوسعه پایدار روستاهای نواحی بیابانی پرداخته شده است نتایج تحقیق نشان میدهد که گسترش گردشگری درمناطق بیابانی میتواند نقش مهمی در افزایش درامد روستائیان افزایش اشتغال مستقیم و غیرمستقیم جلوگیر یاز مهاجرت ارتقای فرهنگی و خودباوری این مناطق ایفا کند.

کلیدواژه ها:

اثرات اقتصادی اجتماعی ، بیابان ، توسعه پایدارروستایی