تحول مدیریتی و رشد اقتصادی در ساختار ژاپن از دیدگاه اسلامی

ژاپن، اولین کشور آسیایی است که در اواخر قرن نوزدهم موفق شد دوره خیز اقتصادی را با موفقیت طی کند و در مدت نسبتا کوتاهی به کشوری قدرتمند و پیشرفته از نظر صنعتی تبدیل شود. اما کشورهای دیگر این قاره با وجود تمایل و علاقه به پیشرفت و انتقال فناوری و دانش جدید از غرب، نتوانستند همانند همانند ژاپن عمل کنند. نکته جالب آن که ایران همزمان با ژاپن حتی می توان گفت حدود دو دهه پیش از آن، مناسبات گسترده و پیوسته خود را با اروپا آغاز کرد. ژاپن به سبب داشتن آمادگی های قبلی موفق شد فناوری و افکار جدید را به سرعت از اروپا و امریکا اخذ و جذب و از نظر قدرت نظامی و اقتصادی خود را قوی کند تا تحت سلطه قدرت های بزرگ قرار نگیرد. اما ایران، چین و هند و سایر کشورهایآسیایی به لحاظ داشتن شرایط تاریخی و جغرافیایی متفاوت با ژاپن و ویژگی های فرهنگی ضد توسعه، موفق نشدند تمدن غرب را به خوبی هضم و جذب کنند؛ بنابراین نتوانستند همانند ژاپن در سایه رشد و قدرت اقتصادی خود آمادگی لازم را در مقابل تجاوزات و نفوذ غرب پیدا کنند و در دام استعمار گرفتار نشوند. آنچه باعث پیشرفت و ترقی روزافزون ژاپنی ها شده، بی گمان از روحیات فردی و جمعی مردم و اعمال نظام صحیح آموزش و پرورش در این کشور نشیت گرفته است. در این مقاله ابتدا به بیان شاخصه های کارآمد در ساختار مدیریتی ژاپن پرداخته می شود و بعد از بررسی نقش نظام مدیریتی آن به بیان شباهت های مدیریت اسلامی و مدیریت ژاپنی برای بهره برداری در ساختار مدیریت ایران بیان می گردد.

کلیدواژه ها:

مدیریت اسلامی ، مدیریت ژاپنی ، نوآفرینی ، شاخصه های کارآمد ، رشد اقتصادی