بررسی رابطه بین فعالیت های جسمانی، خودکارآمدی و کیفیت زندگی درافراد مبتلا به MS

خودکارآمدی بخشی از نظریه شناختی -اجتماعی تعریف شده به عنوان اعتقاد به این که فرد می تواند با موفقیت به مقابله برای به چالش کشیدن شرایط و رسیدن به اهداف خاص خود بپردازد. از آن رو پیشنهاد شده است که از این اصل می توان برای افزایش کیفیت روانی و جسمی زندگی در افراد مبتلا به ام اس (MS) استفاده شود. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر خودکارآمدی و فعالیت فیزیکی دربهبود کیفیت زندگی دربین 125 نفر از مراجع کنندگان یک مرکز تخصصی ام اس در اهواز می باشد. در این پژوهش از ضریب همبستگی پیرسون برای برای ارتباط خودکارآمدی، فعالیت فیزیکی و مقیاس کیفیت زندگیدر بیماری ام اس استفاده شد.برای گرداوری داده ها از مقیاس خودکارآمدی (MSSE)، مقیاس چند ضربه اسکلروز (MSIS-29) و همچنین پرسشنامه اوقات فراغت ورزش (GLTEQ) استفاده شد. نتایج این مطالعه نشان می دهد که با افزایش خودکارآمدی در افراد مبتلا به MS، در هر دو بعد روانی و جسمی آنها بهبود دیده می شود که این امر باعث افزایش استقلال و قابلیت های عملکردی آنها می شود.

کلیدواژه ها:

ام اس ، خودکارآمدی ، کیفیت زندگی ، فعالیت فیزیکی