بررسی رابطه منبع کنترل رفتار و خودپنداره با انگیزش پیشرفت

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه بین منبع کنترل رفتار و خودپنداره با انگیزش پیشرفت می باشد. در این طرح توصیفی تعداد 415 نفر از دانش آموزان پسر سال سوم رشته های نظری دبیرستانهای شهرستان گنبدکاووس در بهار 93 به روش تصادفی خوشه ای شرکت نمودند. کلیه شرکت کننندگان در پژوهش به پرسش نامه های انگیزش پیشرفت هرمنس، منبع کنترل رفتار راتر و خودپنداره کارل راجرز پاسخ دادند. روش تحقیق این پژوهش از نوع همبستگی بود و برای آزمون فرضیه ها از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون استفاده شد.. نتایج پژوهش نشان می دهد که بین منبع کنترل رفتار و خودپنداره با انگیزش پیشرفت ارتباط مستقیم و معناداری وجود دارد که میزان ارتباط منبع کنترل رفتار با انگیزش پیشرفت برابر با(0/425 = r) و میزان ارتباط خودپنداره با انگیزش پیشرفت(0/521 = r) در سطح (0/01>p) می باشد.از دیگر یافته های این پژوهش این بود که بین خودپنداره مثبت و انگیزش پیشرفت رابطه مستقیم و معناداری وجود دارد که میزان این همبستگی در سطح(0/01>p) برابر 0/521 = r می باشد . همچنین 29/8 درصد از تغییرات انگیزش پیشرفت توسط منبع کنترل رفتار 17/9 درصد توسط منبع کنترل و 27 درصد از تغییرات انگیزش پیشرفت توسط خودپنداره تبیین می گردد..

کلیدواژه ها:

منبع کنترل رفتار ، خودپنداره ، انگیزش پیشرفت