پیش بینی گرایش به اندیشه انتقادی بر اساس صلاحیت راهبری اعضای هیات علمی

هدف پژوهش حاضر، پیش بینی و گرایش به اندیشه انتقادی اساتید دانشگاه بر اساس صلاحیت راهبری آنان بود. جامعه آماری پژوهشحاضر شامل تمامی اساتید تمام وقت دانشگاه اصفهان به تعداد 500نفر در سال تحصیلی 93-92بود که از میان آنها نمونه ای مشتملبر 217استاد بر اساس جدول نمونه گیری مورگان و کرجسی و با استفاده از نمونه گیری تصادفی طبقها ی انتخاب شدند. روش تحقیق،توصیفی از نوع همبستگی بود. در پژوهش حاضر از دو ابزار استفاده به عمل آمد: الف) مقیاس گرایش به اندیشه انتقادی (ریکتس، 2003،)مشتمل بر 33گویه و در بردارنده 3مؤلفه خلاقیت، بلوغ شناختی واشتغال ذهنی ب) مقیاس صلاحیت راهبری مشایخ(1383 )که دارای 90گویه و 9مؤلفه کمک و راهنمایی، تبحر و درایت علمی و روابط انسانی میباشد. روایی مقیاسها با روش تحلیل عامل به شیوه تأییدیو پایایی مقیاسها با ضریب آلفای کرونباخ محاسبه شد که ضریب برای مقیاس گرایش به اندیشه انتقادی برابر با 0/95و برای مقیاسراهبری برابر با 0/82به دست آمد. نتایج حاصل از تحلیل دادهها نشان داد که رابطه مثبت و معناداری بین مؤلفه صلاحیت راهبری وگرایش به اندیشه انتقادی در بین اساتید وجود داشت. از طرفی یافته ها نشان دادند که 67درصد از واریانس گرایش به اندیشه انتقادی بهوسیله متغیرهای پیشبین قابل توضیح است که در این بین مؤلفه کمک و راهنمایی سهم مثبت و معناداری داشت. همچنین اعضایهیأت علمی خود را در تمامی ابعاد راهبری و اندیشه انتقادی پایینتر از حد مطلوب ارزیابی نمودند

کلیدواژه ها:

راهبری ، گرایش به اندیشه انتقادی ، اساتید دانشگاه